Hans Bryssinck verzamelde door de jaren heen snapshots van vrienden, familie, registraties van projecten. In Stilzwijgend manifest voor het ongekende het onuitspreekbare het onverklaarbare en het onbegrijpelijke zie je een slideshow van drie projectoren.
Tussendoor vertelt Bryssinck over kleine en grotere gebeurtenissen in zijn leven. Verhalen die hem naar gedachten over het ongekende, het onuitspreekbare en het onverklaarbare brengen. Stilzwijgend manifest… is een intieme voorstelling die stilstaat bij de kleine hersenkronkels en je de dingen op een andere manier laat bekijken.

Sterven in Stijl is een solo van Hans Bryssinck en Dolores Bouckaert. Sterven in Stijl toont een actrice die doorheen verschillende sterfscènes mijmert over het leven: fragmenten van herinneringen, verloren liefdes en een laatste bekentenis.

De man en de vrouw verkeren in een situatie van absolute wederzijdse afhankelijkheid. In tegenstelling tot de situatie in HEART zijn de man en de vrouw zichtbaar voor elkaar. Machines dwingen hen telkens weer bewegingen uit te voeren, waarbij zij onvermijdelijk een absoluut wederzijds vertrouwen moeten ontwikkelen. Zij zijn ‘aan elkaar overgeleverd’.

UITGANGSPUNT

1) een aantal aspecten van de eerder gerealiseerde installatie HEART : een man en een vrouw zijn met elkaar verbonden door een touw dat over een katrol loopt; de vrouw staat op de grond, de man bevindt zich op een verhoog; als de man naar beneden springt, wordt de vrouw door het touw omhoog getrokken en tegen een muur ge-smakt; de man is onzichtbaar voor de vrouw: zij ‘voelt’ wanneer hij gaat springen.

2) de structuur van de klassieke pas de deux, uit dit sterk gecodeerd materiaal worden enkele bewegingen gedistilleerd.

De man en de vrouw verkeren in een situatie van absolute wederzijdse afhankelijkheid. In tegenstelling tot de situatie in HEART zijn de man en de vrouw zichtbaar voor elkaar. Machines dwingen hen telkens weer bewegingen uit te voeren, waarbij zij onvermijdelijk een absoluut wederzijds vertrouwen moeten ontwikkelen. Zij zijn ‘aan elkaar overgeleverd’.

UITGANGSPUNT

1) een aantal aspecten van de eerder gerealiseerde installatie HEART : een man en een vrouw zijn met elkaar verbonden door een touw dat over een katrol loopt; de vrouw staat op de grond, de man bevindt zich op een verhoog; als de man naar beneden springt, wordt de vrouw door het touw omhoog getrokken en tegen een muur ge-smakt; de man is onzichtbaar voor de vrouw: zij ‘voelt’ wanneer hij gaat springen.

2) de structuur van de klassieke pas de deux, uit dit sterk gecodeerd materiaal worden enkele bewegingen gedistilleerd.

Een verblindend licht komt vanuit een glazen kubus van 35cm x 35cm.

Een actrice staat gedurende één uur stil in een met water gevulde tentoonstellingskast. Door de zintuiglijke verstoring die door haar omgeving wordt veroorzaakt, raakt ze in trance. Een aantal microfoons versterken de geluiden van ademhaling en beweging.

Waar, voorwaar, zijn de discrete charmes van de bourgeoisie gebleven? In hun enigmatisch klinkende ensemblestuk “Chuck Norris Doesn’t Sleep, He Waits…” nemen Danai Anesiadou, Hans Bryssinck en Diederik Peeters elk om beurt de rol van de even decadent als cinematisch icoon waar. Centraal in hun draaiboek van even absurdistisch als streng gechoreografeerde tableaux vivants staat de filmische representatie van aristocratisch ennui.

In “Chuck Norris” dalen onze argeloze protagonisten af in een labyrintische onderwereld van archaïsche codes en ondoorzichtige rituelen; het enige licht aan het einde van deze eindeloos lopende tunnel is dat van ouderwetse, groteske horror: een hartelijk aanbevolen schouwspel van alledaagse verbijstering.

Wanneer u Het Lichaamshof bezoekt, kan u zich voor de duur van een verhaal onderdompelen in de geheime wereld van een hut, een afgesloten plek die onderdak biedt aan het erotisch-apocalyptisch spel van twee jonge meisjes, teruggaand op spookbeelden uit de kindertijd.
Het Lichaamshof is een onbekend territorium, een plek waar de leugen van een verhaal een hallucinatie wordt, waar de leugen de waarheid lijkt te zeggen, waar deze waarheid troost biedt en het gevoel geeft te leven. Het leven als een spel, waar men voor het genot het risico neemt van pijn te hebben, waar men om vrolijk te zijn het risico neemt van gek te worden.
De installatie Het Lichaamshof is een no man’s land waarvan de bewoners voor zichzelf een wereld hebben geconstrueerd met als enige referentiepunt de hut zelf.

Wanneer u Het Lichaamshof bezoekt, kan u zich voor de duur van een verhaal onderdompelen in de geheime wereld van een hut, een afgesloten plek die onderdak biedt aan het erotisch-apocalyptisch spel van twee jonge meisjes, teruggaand op spookbeelden uit de kindertijd.
Het Lichaamshof is een onbekend territorium, een plek waar de leugen van een verhaal een hallucinatie wordt, waar de leugen de waarheid lijkt te zeggen, waar deze waarheid troost biedt en het gevoel geeft te leven. Het leven als een spel, waar men voor het genot het risico neemt van pijn te hebben, waar men om vrolijk te zijn het risico neemt van gek te worden.
De installatie Het Lichaamshof is een no man’s land waarvan de bewoners voor zichzelf een wereld hebben geconstrueerd met als enige referentiepunt de hut zelf.

De man en de vrouw verkeren in een situatie van absolute wederzijdse afhankelijkheid. In tegenstelling tot de situatie in HEART zijn de man en de vrouw zichtbaar voor elkaar. Machines dwingen hen telkens weer bewegingen uit te voeren, waarbij zij onvermijdelijk een absoluut wederzijds vertrouwen moeten ontwikkelen. Zij zijn ‘aan elkaar overgeleverd’.

UITGANGSPUNT

1) een aantal aspecten van de eerder gerealiseerde installatie HEART : een man en een vrouw zijn met elkaar verbonden door een touw dat over een katrol loopt; de vrouw staat op de grond, de man bevindt zich op een verhoog; als de man naar beneden springt, wordt de vrouw door het touw omhoog getrokken en tegen een muur ge-smakt; de man is onzichtbaar voor de vrouw: zij ‘voelt’ wanneer hij gaat springen.

2) de structuur van de klassieke pas de deux, uit dit sterk gecodeerd materiaal worden enkele bewegingen gedistilleerd.

De Stills bestaan uit twee gigantische projecties: naakte en volumineuze menselijke figuren zitten gevangen in een veel te kleine ruimte. Af en toe maken ze minimale bewegingen, zoekend naar de meest comfortabele positie om hun hachelijke situatie vol te houden. Still I &II werd in september 2006 gecreëerd in opdracht van La Notte Bianca in Rome. De beelden werden daar geprojecteerd op een van de megalomane gevels van de EUR-wijk, een voorstad van Rome gebouwd door Mussolini. De noodsituatie waarin deze ondanks hun omvang zeer fragiele, naakte figuren zich bevinden, contrasteerde sterk met de zelfzekere, sociaal-realistische architectuur. In Brussel werd naar een locatie gezocht met een even imponerend en demagogisch karakter: die werd gevonden bovenaan de Kunstberg.

Een slijpschijf met een grote stalen L hangt los aan het plafond. Wanneer de schijf begint te draaien, zwaait de L in het wilde weg rond. De motor verbrandt zichzelf maar blijft zoeken naar een evenwicht, naar een manier om ondanks de vreemde situatie te functioneren. Dit zoeken gaat voorbij aan de functie van de machine, die de allures krijgt van de klassieke held in nood. De onhoudbaarheid wordt door zijn beweging alleen maar vergroot.

Los Viernes was scripted as one full day of urban experiences throughout Mexico-City; driving around, meeting people, giving lectures in universities, doing guided museum tours etc. On Friday the 21st Bryssinck & Peeters acted out the script and turned it into a performative experience. Exactly one week later, on Friday the 28th they tried to re-enact this original day as literally and as precisely as possible. They took the same taxi to meet the same people wearing the same clothes at exactly the same time in the same place to have the same conversations and so on. In other words: an attempt to meticulously copy 24 hours of metropolitan and urban reality.

In the video documenting this attempt the two main characters and their collaborators are fighting impossible fights both with the chaotic surroundings and with time itself. The question arises as to what status a fake day like ‘Friday the second’ should really be accorded, whether it can be robbed of its uniqueness and can be called fake at all. Thus Los Viernes ponders on the true nature or value of performance, documentation and film and it haughtily questions the supposedly singular nature of time’s arrow that unquestionably and unstoppably moves forward and onward.

Los Viernes was made for a group exhibition Storage and Display in Programa Art Center in Mexico City in February 2003, curated by Dieter Roelstraete from the MUHKA museum in Antwerp, Roger Willems and Iñaki Bonillas.

Layers / Lagen is een gelaagdheid die een herkomst geeft aan een bovenlaag: het brengt het lichaam, dat als een territorium wordt beschouwd, in kaart en maakt daarbij gebruik van de hoofdlijnen van mijn ervaringen met beweging en visueel onderzoek.
Lagen van materiaal, lagen van beweging, lagen van beelden en herinneringen, lagen van waarneming om te komen tot de dagelijkse bovenlaag die lichaam wordt genoemd. Lichaam als territorium. Beweging als taal.”

De man en de vrouw verkeren in een situatie van absolute wederzijdse afhankelijkheid. In tegenstelling tot de situatie in HEART zijn de man en de vrouw zichtbaar voor elkaar. Machines dwingen hen telkens weer bewegingen uit te voeren, waarbij zij onvermijdelijk een absoluut wederzijds vertrouwen moeten ontwikkelen. Zij zijn ‘aan elkaar overgeleverd’.

UITGANGSPUNT

1) een aantal aspecten van de eerder gerealiseerde installatie HEART : een man en een vrouw zijn met elkaar verbonden door een touw dat over een katrol loopt; de vrouw staat op de grond, de man bevindt zich op een verhoog; als de man naar beneden springt, wordt de vrouw door het touw omhoog getrokken en tegen een muur ge-smakt; de man is onzichtbaar voor de vrouw: zij ‘voelt’ wanneer hij gaat springen.

2) de structuur van de klassieke pas de deux, uit dit sterk gecodeerd materiaal worden enkele bewegingen gedistilleerd.

Hans Bryssinck verzamelde door de jaren heen snapshots van vrienden, familie, registraties van projecten. In Stilzwijgend manifest voor het ongekende het onuitspreekbare het onverklaarbare en het onbegrijpelijke zie je een slideshow van drie projectoren.
Tussendoor vertelt Bryssinck over kleine en grotere gebeurtenissen in zijn leven. Verhalen die hem naar gedachten over het ongekende, het onuitspreekbare en het onverklaarbare brengen. Stilzwijgend manifest… is een intieme voorstelling die stilstaat bij de kleine hersenkronkels en je de dingen op een andere manier laat bekijken.

All natural zapt van stand-up comedy naar ingestudeerde Las Vegas-danspasjes. De showgirl lijkt na een maand ronddolen in het woud te voorschijn te komen aan de rand van het bos; ze ziet er onder die modder een beetje slordig uit, meer dier dan mens eigenlijk – haar excuses, beloftes en uitbarstingen doorsijpelen en vervormen mekaar.
All natural ontstond door research naar de steeds verder afbrokkelende mythe van de natuurlijkheid – en naar onze hunker ernaar, atijd en overal, of we nu op zoek zijn naar voedsel of naar een persoonlijkheid.
All natural eindigt in twijfel aan de waarachtigheid van het podium in het bijzonder en sociaal contact in het algemeen.
Alsof onze instincten, door ze diep te begraven en waar mogelijk scheef te trekken, zouden te vertrouwen zijn om onze problemen op te lossen.

‘Ik heb een instinct voor falen, ik ruik dat het eraan komt. Heel natuurlijk, allemaal. O ja, ik begin het nu heel goed te ruiken…’

De Stills bestaan uit twee gigantische projecties: naakte en volumineuze menselijke figuren zitten gevangen in een veel te kleine ruimte. Af en toe maken ze minimale bewegingen, zoekend naar de meest comfortabele positie om hun hachelijke situatie vol te houden. Still I &II werd in september 2006 gecreëerd in opdracht van La Notte Bianca in Rome. De beelden werden daar geprojecteerd op een van de megalomane gevels van de EUR-wijk, een voorstad van Rome gebouwd door Mussolini. De noodsituatie waarin deze ondanks hun omvang zeer fragiele, naakte figuren zich bevinden, contrasteerde sterk met de zelfzekere, sociaal-realistische architectuur. In Brussel werd naar een locatie gezocht met een even imponerend en demagogisch karakter: die werd gevonden bovenaan de Kunstberg.

Crystalll was originally created as a black box performance,
referring directly to the history of stage representations of female
bodies, and using light effects to emphasize the magical appearance of
an “unreachable being”.

In How do you like my landscape herdefiniëren Manah Depauw en Bernard Van Eeghem met een scherpe verbeelding de plaats van het menselijk lichaam – ten prooi aan puritanisme en politieke correctheid – in onze maatschappij. Door middel van kleine manipulaties – onthutsend door hun eenvoud – decontextualiseren Depauw en Van Eeghem het menselijk lichaam en plaatsen het daar waar men het niet verwacht. Het ‘spektakel’ in vier episodes speelt zich af rond een landschap waar de ogenschijnlijke kalmte schrikwekkende beesten verbergt die in staat zijn verlangens wakker te maken die we liever verborgen zouden houden. Het publiek volgt doorheen de vier episodes een wereld die transformeert en zich ontwikkelt.

Het begon met het echte verhaal – een man werd gevonden in een ondiepe rivier. Hij droeg een zelfgemaakt vissenpak. Deze passionele, maar toch gedoemde manier om te ontsnappen aan zijn eigen mens-elijkheid was het beginpunt voor Hair from The Throat . De grens tussen ‘dier’ en ‘mens’ is zeer aantrekkelijk, maar niet gemakkelijk. Sommigen proberen gewoon het vel te vinden dat past…
Wat gebeurt er als we onze natuurlijke staat en identiteit willen overstijgen door aan het menselijk lichaam te ontsnappen? De wazige grens tussen dier en mens trekt ons aan en tegelijkertijd vervult ze ons met weerzin. In Hair from the Throat wordt vrijelijk geëxperimenteerd met radicale zelftransformatie en amateuristische pogingen tot dierlijkheid.

Het begon met het echte verhaal – een man werd gevonden in een ondiepe rivier. Hij droeg een zelfgemaakt vissenpak. Deze passionele, maar toch gedoemde manier om te ontsnappen aan zijn eigen mens-elijkheid was het beginpunt voor Hair from The Throat . De grens tussen ‘dier’ en ‘mens’ is zeer aantrekkelijk, maar niet gemakkelijk. Sommigen proberen gewoon het vel te vinden dat past…
Wat gebeurt er als we onze natuurlijke staat en identiteit willen overstijgen door aan het menselijk lichaam te ontsnappen? De wazige grens tussen dier en mens trekt ons aan en tegelijkertijd vervult ze ons met weerzin. In Hair from the Throat wordt vrijelijk geëxperimenteerd met radicale zelftransformatie en amateuristische pogingen tot dierlijkheid.