In How do you like my landscape herdefiniëren Manah Depauw en Bernard Van Eeghem met een scherpe verbeelding de plaats van het menselijk lichaam – ten prooi aan puritanisme en politieke correctheid – in onze maatschappij. Door middel van kleine manipulaties – onthutsend door hun eenvoud – decontextualiseren Depauw en Van Eeghem het menselijk lichaam en plaatsen het daar waar men het niet verwacht. Het ‘spektakel’ in vier episodes speelt zich af rond een landschap waar de ogenschijnlijke kalmte schrikwekkende beesten verbergt die in staat zijn verlangens wakker te maken die we liever verborgen zouden houden. Het publiek volgt doorheen de vier episodes een wereld die transformeert en zich ontwikkelt.

Le silence des danses bestaat uit drie performances getoond op drie verschillende plekken in de Kaaistudio’s.
Met Le silence des danses slaat Merlin Spie een nieuwe weg in. Zij verlaat het terrein van het pure beeldende. In haar performances wil zij de confrontatie aangaan met andere media: digitale beelden, soundscapes, tekst, dans, enz. Deze keuze leidt tot een andere werkorganisatie: ze impliceert immers samenwerking met kunstenaars actief op diverse terreinen. Bovendien was Merlin Spie tot nog toe de hoofd- en vaak enige performer in haar eigen werk.
In de eerste twee delen van Le silence des danses treedt zij op als regisseur-beeldhouwer van andere performers. In het derde deel is zij zelf aanwezig. Voor alles echter betekent deze nieuwe fase in haar werk een verdere stap in de zoektocht naar abstractie en puurheid én een overgang van stilstaande, bevroren, ademende beelden, naar bewegende beelden.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

All natural zapt van stand-up comedy naar ingestudeerde Las Vegas-danspasjes. De showgirl lijkt na een maand ronddolen in het woud te voorschijn te komen aan de rand van het bos; ze ziet er onder die modder een beetje slordig uit, meer dier dan mens eigenlijk – haar excuses, beloftes en uitbarstingen doorsijpelen en vervormen mekaar.
All natural ontstond door research naar de steeds verder afbrokkelende mythe van de natuurlijkheid – en naar onze hunker ernaar, atijd en overal, of we nu op zoek zijn naar voedsel of naar een persoonlijkheid.
All natural eindigt in twijfel aan de waarachtigheid van het podium in het bijzonder en sociaal contact in het algemeen.
Alsof onze instincten, door ze diep te begraven en waar mogelijk scheef te trekken, zouden te vertrouwen zijn om onze problemen op te lossen.

‘Ik heb een instinct voor falen, ik ruik dat het eraan komt. Heel natuurlijk, allemaal. O ja, ik begin het nu heel goed te ruiken…’

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

Video Installatie
Tijdens een zomerbijeenkomst bedachten Kate McIntosh en Eva Meyer-Keller een spel. Zich verplaatsend door de stad, van binnen naar buiten, construeerden ze kleine installaties op locaties. Ze speelden een ping-pong van beelden met elkaar – elke actie daagde de ander uit tot een antwoord. Het resultaat is een verzameling van korte acties en onwaarschijnlijke installaties – een groeiend inventaris van de wereld die immer uitdijt door moedwillige ‘verplaatsingen’ van de dingen die er zich bevinden. Het project is eindeloos. Er zit een volharding en nieuwsgierigheid in deze catalogus van kleine destructies, vallen, decoraties, en reparaties – er is een interne logica die enkel kan gelezen worden als ‘dingen op de verkeerde plaats zetten’ en die toch voldoet aan een bepaalde nieuwsgierigheid, een aantal wensen, vooraleer snel over te gaan naar de volgende. De herschikkingen zijn subversieve, cryptische, en soms mysterieuze verhuizingen van banale materialen in dagelijks omgevingen. Elk beeld is een fragment in een vooruitgaande, groeiende wereldvisie, een praktisch onderzoek van wat-kan-naar-waar-gaan en wat er kan gebeuren als een ‘object’ een ander ontmoet.

Zijn ogen zijn opengesperd, zijn mond staat open en zijn vleugels zijn uitgeslagen. De engel van de geschiedenis moet er zo uitzien. Hij heeft het gelaat naar het verleden gewend. Waar ons een aaneenschakeling van gebeurtenissen verschijnt, daar ziet hij één grote catastrofe die onophoudelijk puin op puin stapelt en deze hem voor de voeten slingert. Hij zou wel willen blijven, de doden wekken en het uiteengeslagene samenvoegen. Maar vanuit het paradijs waait een storm die in zijn vleugels vlijft hangen en zo sterk is dat de engel zijn vleugels niet meer kan sluiten. Deze storm drijft hem onweerstaanbaar naar de toekomst, die hij de rug toekeert, terwijl de puinhopen voor hem ten hemel rijzen. Dat wat wij de vooruitgang noemen, is deze storm. (Walter Benjamin, Angelus Novus)

De verbrandingsmotor, of toch het gebruik ervan, is een van de belangrijkste schuldigen in de klimaatcrisis. Kris Verdonck toont de motor is al zijn naaktheid en zoekt daarbij naar de confrontatie tussen het ethische en het esthetische.

In ‘HOW TO SURVIVE IN A CITY’ of ‘EETBAAR BRUSSEL’ kammen wij het grondgebied van de vijfhoek grondig uit op zoek naar al wat eetbaar is. Het publiek krijgt een handleiding over hoe smakelijk en voedzaam overleven in een grootstad kan met ingredïenten ons aangeboden door de stad zelf. Wat ligt er voor het rapen in Brussels’ ‘natuur’? Ingredïenten die we op onze zoektocht vonden worden besproken: ginko, eikels, viooltjes, zevenblad, duif, schors, schimmels, kakkerlakken, graan, … Waar vind je dezen? Hoe komen zij daar terecht en hoe bereid je ze om ze eetbaar en lekker te maken? Hoe conserveer je deze produkten? Een herboriste en bioloog nemen je mee uit wandelen met praktische kennis en verhalen. Daarna bereiden we een menu met de geplukte ingredïenten en sluiten we de happening af met een heerlijke maaltijd aan tafel.

Het accent in dit project ligt op de poëtische blik. Hoe kan je een alledaagse omgeving bekijken met nieuwe ogen? We schijnen een nieuw licht op de u welbekende en vertrouwde plekken en dingen des levens.

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

Diederik Peeters’ fantasmagorie ‘Thriller…’ speelt met de soliditeit van onze kijk op de dingen. Peeters verwondert zich over de breekbaarheid van onze pogingen om onze indrukken tot een degelijk geheel te compileren, en vraagt zich af hoe absurd het eigenlijk is dat we er in slagen de ene na de andere handeling uit te voeren, zonder daarbij een fundamenteel gevoel van samenhang te verliezen.
‘Thriller…’ is een woordeloze en tamelijk sinistere sitcom die maar niet van de grond schijnt te geraken. Misschien gebeurt er eigenlijk helemaal niks in deze voorstelling. We volgen een personage in een interieur – een kamer. Dat personage lijkt betrokken in het begin van een verhaal, maar geraakt meteen verward in de echo’s en de splinters van zijn eigen handelingen. Stukken en brokken plot vliegen in het rond, hevig op zoek naar een verband met het grotere verhaal. En ook het interieur verliest elke vaste vorm van veiligheid en geborgenheid. Mysterieus dimmende wandlampen, geld op de schouw en het obligate moordwapen schijnen de weg kwijt in een kluwen van mysterie en abstractie. In deze uiteengespatte realiteit is tijd alleen een middel dat alles verhindert tegelijkertijd te gebeuren. Maar temidden van dat alles blijft de bewoner van deze ruimte verwoed op zoek naar een zweem van logica…

In END toont performancekunstenaar Kris Verdonck in tien taferelen de mogelijke eindfase van een menselijke samenleving. Smeltende gletsjers, brandende wouden, onder water gelopen steden, de alomtegenwoordigheid van schermen en camera’s die ons begluren, de ongecontroleerde aanwezigheid van massavernietigingswapens…

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

One Man Snow is een late night act waarin de entertainer wordt achtervolgd door een lang vervlogen verleden. Hij herbeleeft momenten van een andere showbizz carrière, dromen over een show die hij zelf had willen zien. Er zijn fantasieën en er is paranoia. Hij treedt binnen in de show van zijn absurdistische nachtmerries, achtervolgd door de geesten van het entertainment. Stiekem verwacht hij een bijzondere gast, hij verlangt naar het geluid van een big band, maar het enige wat hij krijgt is een vreemde nasmaak!
One Man Snow is een project van Hans Bryssinck en Christoph Hefti.

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

Video Installatie
Tijdens een zomerbijeenkomst bedachten Kate McIntosh en Eva Meyer-Keller een spel. Zich verplaatsend door de stad, van binnen naar buiten, construeerden ze kleine installaties op locaties. Ze speelden een ping-pong van beelden met elkaar – elke actie daagde de ander uit tot een antwoord. Het resultaat is een verzameling van korte acties en onwaarschijnlijke installaties – een groeiend inventaris van de wereld die immer uitdijt door moedwillige ‘verplaatsingen’ van de dingen die er zich bevinden. Het project is eindeloos. Er zit een volharding en nieuwsgierigheid in deze catalogus van kleine destructies, vallen, decoraties, en reparaties – er is een interne logica die enkel kan gelezen worden als ‘dingen op de verkeerde plaats zetten’ en die toch voldoet aan een bepaalde nieuwsgierigheid, een aantal wensen, vooraleer snel over te gaan naar de volgende. De herschikkingen zijn subversieve, cryptische, en soms mysterieuze verhuizingen van banale materialen in dagelijks omgevingen. Elk beeld is een fragment in een vooruitgaande, groeiende wereldvisie, een praktisch onderzoek van wat-kan-naar-waar-gaan en wat er kan gebeuren als een ‘object’ een ander ontmoet.

Diederik Peeters’ fantasmagorie ‘Thriller…’ speelt met de soliditeit van onze kijk op de dingen. Peeters verwondert zich over de breekbaarheid van onze pogingen om onze indrukken tot een degelijk geheel te compileren, en vraagt zich af hoe absurd het eigenlijk is dat we er in slagen de ene na de andere handeling uit te voeren, zonder daarbij een fundamenteel gevoel van samenhang te verliezen.
‘Thriller…’ is een woordeloze en tamelijk sinistere sitcom die maar niet van de grond schijnt te geraken. Misschien gebeurt er eigenlijk helemaal niks in deze voorstelling. We volgen een personage in een interieur – een kamer. Dat personage lijkt betrokken in het begin van een verhaal, maar geraakt meteen verward in de echo’s en de splinters van zijn eigen handelingen. Stukken en brokken plot vliegen in het rond, hevig op zoek naar een verband met het grotere verhaal. En ook het interieur verliest elke vaste vorm van veiligheid en geborgenheid. Mysterieus dimmende wandlampen, geld op de schouw en het obligate moordwapen schijnen de weg kwijt in een kluwen van mysterie en abstractie. In deze uiteengespatte realiteit is tijd alleen een middel dat alles verhindert tegelijkertijd te gebeuren. Maar temidden van dat alles blijft de bewoner van deze ruimte verwoed op zoek naar een zweem van logica…

DUMP is een videoprojectie die inhaakt op de algehele malaise binnen de bedrijfswereld.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

Jen Debauche en Manah Depauw maakten samen de kortfilm GEMINI. Gefilmd in Super 8 gedurende de zomer van 2009 in de bossen van Mesy. In deze film treedt een vrouw in duel met haar dubbelgangster. Samen slenteren ze door het bos op zoek naar een plek waar ze een eeuwige en perfecte rust vinden. Gemini intrigeert met zijn surreële karakter, bizar en donker als een bos, aan het eind van de dag.

A sensual discovery of the world by two alien girls and some strange encounters…
“Het lichaam is het fysieke luik van de persoonlijkheid en beweging is de zichtbaar gemaakte persoonlijkheid”, aldus Starks Whitehouse die in de jaren 50 de ‘Authentic Movement’ praktijk ontwikkelde.

One Man Snow is een late night act waarin de entertainer wordt achtervolgd door een lang vervlogen verleden. Hij herbeleeft momenten van een andere showbizz carrière, dromen over een show die hij zelf had willen zien. Er zijn fantasieën en er is paranoia. Hij treedt binnen in de show van zijn absurdistische nachtmerries, achtervolgd door de geesten van het entertainment. Stiekem verwacht hij een bijzondere gast, hij verlangt naar het geluid van een big band, maar het enige wat hij krijgt is een vreemde nasmaak!
One Man Snow is een project van Hans Bryssinck en Christoph Hefti.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

In ‘HOW TO SURVIVE IN A CITY’ of ‘EETBAAR BRUSSEL’ kammen wij het grondgebied van de vijfhoek grondig uit op zoek naar al wat eetbaar is. Het publiek krijgt een handleiding over hoe smakelijk en voedzaam overleven in een grootstad kan met ingredïenten ons aangeboden door de stad zelf. Wat ligt er voor het rapen in Brussels’ ‘natuur’? Ingredïenten die we op onze zoektocht vonden worden besproken: ginko, eikels, viooltjes, zevenblad, duif, schors, schimmels, kakkerlakken, graan, … Waar vind je dezen? Hoe komen zij daar terecht en hoe bereid je ze om ze eetbaar en lekker te maken? Hoe conserveer je deze produkten? Een herboriste en bioloog nemen je mee uit wandelen met praktische kennis en verhalen. Daarna bereiden we een menu met de geplukte ingredïenten en sluiten we de happening af met een heerlijke maaltijd aan tafel.

Het accent in dit project ligt op de poëtische blik. Hoe kan je een alledaagse omgeving bekijken met nieuwe ogen? We schijnen een nieuw licht op de u welbekende en vertrouwde plekken en dingen des levens.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

Jen Debauche en Manah Depauw maakten samen de kortfilm GEMINI. Gefilmd in Super 8 gedurende de zomer van 2009 in de bossen van Mesy. In deze film treedt een vrouw in duel met haar dubbelgangster. Samen slenteren ze door het bos op zoek naar een plek waar ze een eeuwige en perfecte rust vinden. Gemini intrigeert met zijn surreële karakter, bizar en donker als een bos, aan het eind van de dag.

In Safety Instructions houdt Hans Bryssinck toespraken waarin hij iets waarachtigs probeert te zeggen. Uit angst om de waarheid uit te spreken en uit angst voor eenzaamheid, nodigt hij telkens een gast uit met een object of een machine die betrekking heeft op hen. Dit kan variëren van bikers (moto), fietsers (fiets) en groenwerkers (kettingzaag) tot huisvrouwen/-mannen (stofzuiger). De dynamiek die ontstaat tussen de speech en de gast met zijn machine beschrijft de moeilijkheid om het over de waarheid te hebben.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

Hoe een brein werkt. Een kunstenaar zijn taal zoekt. Een ambacht een middel wordt. Een mens probeert te begrijpen.

De onderzoeksmethode van Leentje Vandenbussche leunt aan de waanzin. Aan de hand van verschillende monnikenwerken zocht ze naar een houvast in de weidse onderwerpen alles en niets. Gedragen (/onderworpen) door een isolaat, monotoom ritme leveren haar onderzoekstudies intrigerende resultaten.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Het lichaam van een reus drijft op het kanaaltje, het gezicht naar beneden. Hij beweegt lichtjes, maar het is niet duidelijk of dit het gevolg is van de ademhaling of van de woelingen van het water. Het beeld is dubbelzinnig: zowel levend als dood, zowel sereen als opgezwollen, zowel gelukzalige als kadaver. Wie is dit wezen? Wie heeft hem hier gedumpt?

In Safety Instructions houdt Hans Bryssinck toespraken waarin hij iets waarachtigs probeert te zeggen. Uit angst om de waarheid uit te spreken en uit angst voor eenzaamheid, nodigt hij telkens een gast uit met een object of een machine die betrekking heeft op hen. Dit kan variëren van bikers (moto), fietsers (fiets) en groenwerkers (kettingzaag) tot huisvrouwen/-mannen (stofzuiger). De dynamiek die ontstaat tussen de speech en de gast met zijn machine beschrijft de moeilijkheid om het over de waarheid te hebben.

Le silence des danses bestaat uit drie performances getoond op drie verschillende plekken in de Kaaistudio’s.
Met Le silence des danses slaat Merlin Spie een nieuwe weg in. Zij verlaat het terrein van het pure beeldende. In haar performances wil zij de confrontatie aangaan met andere media: digitale beelden, soundscapes, tekst, dans, enz. Deze keuze leidt tot een andere werkorganisatie: ze impliceert immers samenwerking met kunstenaars actief op diverse terreinen. Bovendien was Merlin Spie tot nog toe de hoofd- en vaak enige performer in haar eigen werk.
In de eerste twee delen van Le silence des danses treedt zij op als regisseur-beeldhouwer van andere performers. In het derde deel is zij zelf aanwezig. Voor alles echter betekent deze nieuwe fase in haar werk een verdere stap in de zoektocht naar abstractie en puurheid én een overgang van stilstaande, bevroren, ademende beelden, naar bewegende beelden.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

I/II/III/IIII is een nieuwe theatrale installatie van performancekunstenaar Kris Verdonck. Naar analogie met een poppenkast transformeert hij de scène tot een ‘mensenkast’. Vier ‘identieke’ danseressen hangen als marionetten in een grote machine. Samen met hen ontwikkelde Verdonck een choreografie: een solo, een duet, een trio en een pas-de-quatre volgen elkaar op. Tijdens het werkproces zochten zij naar manieren waarop de danseressen een maximale vrijheid tegenover de machine konden verwerven. Die vrijheid kent echter vele grenzen: vroeg of laat stuurt de machine hen een door haar bepaalde richting uit. Van I naar II naar III naar IIII: leidt een groeiend aantal ‘marionetten’ tot meer chaos of tot meer orde in hun rangen? Primeren de gelijkenissen of juist de verschillen tussen de danseressen? De beelden die I/II/III/IIII oproept zijn verwarrend, veelgelaagd en dubbelzinnig: ze herinneren ons aan de witte vogels uit Het Zwanenmeer maar ook aan meegesleurde dierlijke karkassen, zwevende engelen, neerstortende mensenlijven en alles daartussenin.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

Video Installatie
Tijdens een zomerbijeenkomst bedachten Kate McIntosh en Eva Meyer-Keller een spel. Zich verplaatsend door de stad, van binnen naar buiten, construeerden ze kleine installaties op locaties. Ze speelden een ping-pong van beelden met elkaar – elke actie daagde de ander uit tot een antwoord. Het resultaat is een verzameling van korte acties en onwaarschijnlijke installaties – een groeiend inventaris van de wereld die immer uitdijt door moedwillige ‘verplaatsingen’ van de dingen die er zich bevinden. Het project is eindeloos. Er zit een volharding en nieuwsgierigheid in deze catalogus van kleine destructies, vallen, decoraties, en reparaties – er is een interne logica die enkel kan gelezen worden als ‘dingen op de verkeerde plaats zetten’ en die toch voldoet aan een bepaalde nieuwsgierigheid, een aantal wensen, vooraleer snel over te gaan naar de volgende. De herschikkingen zijn subversieve, cryptische, en soms mysterieuze verhuizingen van banale materialen in dagelijks omgevingen. Elk beeld is een fragment in een vooruitgaande, groeiende wereldvisie, een praktisch onderzoek van wat-kan-naar-waar-gaan en wat er kan gebeuren als een ‘object’ een ander ontmoet.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

In How do you like my landscape herdefiniëren Manah Depauw en Bernard Van Eeghem met een scherpe verbeelding de plaats van het menselijk lichaam – ten prooi aan puritanisme en politieke correctheid – in onze maatschappij. Door middel van kleine manipulaties – onthutsend door hun eenvoud – decontextualiseren Depauw en Van Eeghem het menselijk lichaam en plaatsen het daar waar men het niet verwacht. Het ‘spektakel’ in vier episodes speelt zich af rond een landschap waar de ogenschijnlijke kalmte schrikwekkende beesten verbergt die in staat zijn verlangens wakker te maken die we liever verborgen zouden houden. Het publiek volgt doorheen de vier episodes een wereld die transformeert en zich ontwikkelt.

Waar, voorwaar, zijn de discrete charmes van de bourgeoisie gebleven? In hun enigmatisch klinkende ensemblestuk “Chuck Norris Doesn’t Sleep, He Waits…” nemen Danai Anesiadou, Hans Bryssinck en Diederik Peeters elk om beurt de rol van de even decadent als cinematisch icoon waar. Centraal in hun draaiboek van even absurdistisch als streng gechoreografeerde tableaux vivants staat de filmische representatie van aristocratisch ennui.

In “Chuck Norris” dalen onze argeloze protagonisten af in een labyrintische onderwereld van archaïsche codes en ondoorzichtige rituelen; het enige licht aan het einde van deze eindeloos lopende tunnel is dat van ouderwetse, groteske horror: een hartelijk aanbevolen schouwspel van alledaagse verbijstering.

Specchi, twee variaties op “de vrouw in stukken gehakt” (“the woman cut into pieces”) – op de grens tussen dans en beeldende kunst – gaat over de deconstructie van de vrouwelijke vorm. Het is de bedoeling hier het mechanisme van de illusie te ontmantelen, te extrapoleren en bloot te leggen door op de scène expliciet het procédé ervan te tonen met spiegels die decouperen, ontwrichten, derealiseren en met kisten die bevatten, kaderen, absorberen.

A sensual discovery of the world by two alien girls and some strange encounters…
“Het lichaam is het fysieke luik van de persoonlijkheid en beweging is de zichtbaar gemaakte persoonlijkheid”, aldus Starks Whitehouse die in de jaren 50 de ‘Authentic Movement’ praktijk ontwikkelde.

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

De verbrandingsmotor, of toch het gebruik ervan, is een van de belangrijkste schuldigen in de klimaatcrisis. Kris Verdonck toont de motor is al zijn naaktheid en zoekt daarbij naar de confrontatie tussen het ethische en het esthetische.

De man en de vrouw verkeren in een situatie van absolute wederzijdse afhankelijkheid. In tegenstelling tot de situatie in HEART zijn de man en de vrouw zichtbaar voor elkaar. Machines dwingen hen telkens weer bewegingen uit te voeren, waarbij zij onvermijdelijk een absoluut wederzijds vertrouwen moeten ontwikkelen. Zij zijn ‘aan elkaar overgeleverd’.

UITGANGSPUNT

1) een aantal aspecten van de eerder gerealiseerde installatie HEART : een man en een vrouw zijn met elkaar verbonden door een touw dat over een katrol loopt; de vrouw staat op de grond, de man bevindt zich op een verhoog; als de man naar beneden springt, wordt de vrouw door het touw omhoog getrokken en tegen een muur ge-smakt; de man is onzichtbaar voor de vrouw: zij ‘voelt’ wanneer hij gaat springen.

2) de structuur van de klassieke pas de deux, uit dit sterk gecodeerd materiaal worden enkele bewegingen gedistilleerd.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

In END toont performancekunstenaar Kris Verdonck in tien taferelen de mogelijke eindfase van een menselijke samenleving. Smeltende gletsjers, brandende wouden, onder water gelopen steden, de alomtegenwoordigheid van schermen en camera’s die ons begluren, de ongecontroleerde aanwezigheid van massavernietigingswapens…

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

Los Viernes was scripted as one full day of urban experiences throughout Mexico-City; driving around, meeting people, giving lectures in universities, doing guided museum tours etc. On Friday the 21st Bryssinck & Peeters acted out the script and turned it into a performative experience. Exactly one week later, on Friday the 28th they tried to re-enact this original day as literally and as precisely as possible. They took the same taxi to meet the same people wearing the same clothes at exactly the same time in the same place to have the same conversations and so on. In other words: an attempt to meticulously copy 24 hours of metropolitan and urban reality.

In the video documenting this attempt the two main characters and their collaborators are fighting impossible fights both with the chaotic surroundings and with time itself. The question arises as to what status a fake day like ‘Friday the second’ should really be accorded, whether it can be robbed of its uniqueness and can be called fake at all. Thus Los Viernes ponders on the true nature or value of performance, documentation and film and it haughtily questions the supposedly singular nature of time’s arrow that unquestionably and unstoppably moves forward and onward.

Los Viernes was made for a group exhibition Storage and Display in Programa Art Center in Mexico City in February 2003, curated by Dieter Roelstraete from the MUHKA museum in Antwerp, Roger Willems and Iñaki Bonillas.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

De man en de vrouw verkeren in een situatie van absolute wederzijdse afhankelijkheid. In tegenstelling tot de situatie in HEART zijn de man en de vrouw zichtbaar voor elkaar. Machines dwingen hen telkens weer bewegingen uit te voeren, waarbij zij onvermijdelijk een absoluut wederzijds vertrouwen moeten ontwikkelen. Zij zijn ‘aan elkaar overgeleverd’.

UITGANGSPUNT

1) een aantal aspecten van de eerder gerealiseerde installatie HEART : een man en een vrouw zijn met elkaar verbonden door een touw dat over een katrol loopt; de vrouw staat op de grond, de man bevindt zich op een verhoog; als de man naar beneden springt, wordt de vrouw door het touw omhoog getrokken en tegen een muur ge-smakt; de man is onzichtbaar voor de vrouw: zij ‘voelt’ wanneer hij gaat springen.

2) de structuur van de klassieke pas de deux, uit dit sterk gecodeerd materiaal worden enkele bewegingen gedistilleerd.

Los Viernes was scripted as one full day of urban experiences throughout Mexico-City; driving around, meeting people, giving lectures in universities, doing guided museum tours etc. On Friday the 21st Bryssinck & Peeters acted out the script and turned it into a performative experience. Exactly one week later, on Friday the 28th they tried to re-enact this original day as literally and as precisely as possible. They took the same taxi to meet the same people wearing the same clothes at exactly the same time in the same place to have the same conversations and so on. In other words: an attempt to meticulously copy 24 hours of metropolitan and urban reality.

In the video documenting this attempt the two main characters and their collaborators are fighting impossible fights both with the chaotic surroundings and with time itself. The question arises as to what status a fake day like ‘Friday the second’ should really be accorded, whether it can be robbed of its uniqueness and can be called fake at all. Thus Los Viernes ponders on the true nature or value of performance, documentation and film and it haughtily questions the supposedly singular nature of time’s arrow that unquestionably and unstoppably moves forward and onward.

Los Viernes was made for a group exhibition Storage and Display in Programa Art Center in Mexico City in February 2003, curated by Dieter Roelstraete from the MUHKA museum in Antwerp, Roger Willems and Iñaki Bonillas.

Waar, voorwaar, zijn de discrete charmes van de bourgeoisie gebleven? In hun enigmatisch klinkende ensemblestuk “Chuck Norris Doesn’t Sleep, He Waits…” nemen Danai Anesiadou, Hans Bryssinck en Diederik Peeters elk om beurt de rol van de even decadent als cinematisch icoon waar. Centraal in hun draaiboek van even absurdistisch als streng gechoreografeerde tableaux vivants staat de filmische representatie van aristocratisch ennui.

In “Chuck Norris” dalen onze argeloze protagonisten af in een labyrintische onderwereld van archaïsche codes en ondoorzichtige rituelen; het enige licht aan het einde van deze eindeloos lopende tunnel is dat van ouderwetse, groteske horror: een hartelijk aanbevolen schouwspel van alledaagse verbijstering.

Jen Debauche en Manah Depauw maakten samen de kortfilm GEMINI. Gefilmd in Super 8 gedurende de zomer van 2009 in de bossen van Mesy. In deze film treedt een vrouw in duel met haar dubbelgangster. Samen slenteren ze door het bos op zoek naar een plek waar ze een eeuwige en perfecte rust vinden. Gemini intrigeert met zijn surreële karakter, bizar en donker als een bos, aan het eind van de dag.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Hoe een brein werkt. Een kunstenaar zijn taal zoekt. Een ambacht een middel wordt. Een mens probeert te begrijpen.

De onderzoeksmethode van Leentje Vandenbussche leunt aan de waanzin. Aan de hand van verschillende monnikenwerken zocht ze naar een houvast in de weidse onderwerpen alles en niets. Gedragen (/onderworpen) door een isolaat, monotoom ritme leveren haar onderzoekstudies intrigerende resultaten.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Hoe een brein werkt. Een kunstenaar zijn taal zoekt. Een ambacht een middel wordt. Een mens probeert te begrijpen.

De onderzoeksmethode van Leentje Vandenbussche leunt aan de waanzin. Aan de hand van verschillende monnikenwerken zocht ze naar een houvast in de weidse onderwerpen alles en niets. Gedragen (/onderworpen) door een isolaat, monotoom ritme leveren haar onderzoekstudies intrigerende resultaten.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

In END toont performancekunstenaar Kris Verdonck in tien taferelen de mogelijke eindfase van een menselijke samenleving. Smeltende gletsjers, brandende wouden, onder water gelopen steden, de alomtegenwoordigheid van schermen en camera’s die ons begluren, de ongecontroleerde aanwezigheid van massavernietigingswapens…

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

De verbrandingsmotor, of toch het gebruik ervan, is een van de belangrijkste schuldigen in de klimaatcrisis. Kris Verdonck toont de motor is al zijn naaktheid en zoekt daarbij naar de confrontatie tussen het ethische en het esthetische.

Diederik Peeters’ fantasmagorie ‘Thriller…’ speelt met de soliditeit van onze kijk op de dingen. Peeters verwondert zich over de breekbaarheid van onze pogingen om onze indrukken tot een degelijk geheel te compileren, en vraagt zich af hoe absurd het eigenlijk is dat we er in slagen de ene na de andere handeling uit te voeren, zonder daarbij een fundamenteel gevoel van samenhang te verliezen.
‘Thriller…’ is een woordeloze en tamelijk sinistere sitcom die maar niet van de grond schijnt te geraken. Misschien gebeurt er eigenlijk helemaal niks in deze voorstelling. We volgen een personage in een interieur – een kamer. Dat personage lijkt betrokken in het begin van een verhaal, maar geraakt meteen verward in de echo’s en de splinters van zijn eigen handelingen. Stukken en brokken plot vliegen in het rond, hevig op zoek naar een verband met het grotere verhaal. En ook het interieur verliest elke vaste vorm van veiligheid en geborgenheid. Mysterieus dimmende wandlampen, geld op de schouw en het obligate moordwapen schijnen de weg kwijt in een kluwen van mysterie en abstractie. In deze uiteengespatte realiteit is tijd alleen een middel dat alles verhindert tegelijkertijd te gebeuren. Maar temidden van dat alles blijft de bewoner van deze ruimte verwoed op zoek naar een zweem van logica…

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

In het werk van kunstenaar en theatermaker Kris Verdonck staat de relatie tussen mens en ding, tussen levend wezen en materie centraal. Zo ook in het driedelige ACTOR #1.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

In het werk van kunstenaar en theatermaker Kris Verdonck staat de relatie tussen mens en ding, tussen levend wezen en materie centraal. Zo ook in het driedelige ACTOR #1.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Zanahoria’ is een lezing over de spreekwoordelijke wortel die men een ezel voorhoudt om hem te laten bewegen. Na hun cult-hit ‘Chuck Norris doesn’t sleep, he waits…’ (2007) gingen Bryssinck & Peeters (toen nog met Danai Anesiadou) op zoek naar het ‘ultieme beeld’. Dit beeld moest enerzijds het trio representeren en anderzijds de perfecte vertaling zijn van hun wildste verbeelding. Ze vroegen andere kunstenaars om hen te gidsen in deze zoektocht, om zichzelf te verrassen en in de hoop op deze manier onverwachte en onvoorspelbare elementen in het werk te laten binnensluipen. ‘Zanahoria’ vertelt op lichtvoetige wijze het relaas van deze zoektocht, een bizarre schommeling tussen hoopvolle verwachting en teleurstelling, tussen hilariteit en wanhoop, tussen waarheid en fictie, en tussen de saaiheid van de werkelijkheid en de ongebreidelde fantasie.

A sensual discovery of the world by two alien girls and some strange encounters…
“Het lichaam is het fysieke luik van de persoonlijkheid en beweging is de zichtbaar gemaakte persoonlijkheid”, aldus Starks Whitehouse die in de jaren 50 de ‘Authentic Movement’ praktijk ontwikkelde.