In het werk van kunstenaar en theatermaker Kris Verdonck staat de relatie tussen mens en ding, tussen levend wezen en materie centraal. Zo ook in het driedelige ACTOR #1.

Homo sapiens is een intrigerende podiumervaring gecreëerd door Wolff. Deze voorstelling balanceert op de grens tussen dans, theater en installatie.

Zanahoria’ is een lezing over de spreekwoordelijke wortel die men een ezel voorhoudt om hem te laten bewegen. Na hun cult-hit ‘Chuck Norris doesn’t sleep, he waits…’ (2007) gingen Bryssinck & Peeters (toen nog met Danai Anesiadou) op zoek naar het ‘ultieme beeld’. Dit beeld moest enerzijds het trio representeren en anderzijds de perfecte vertaling zijn van hun wildste verbeelding. Ze vroegen andere kunstenaars om hen te gidsen in deze zoektocht, om zichzelf te verrassen en in de hoop op deze manier onverwachte en onvoorspelbare elementen in het werk te laten binnensluipen. ‘Zanahoria’ vertelt op lichtvoetige wijze het relaas van deze zoektocht, een bizarre schommeling tussen hoopvolle verwachting en teleurstelling, tussen hilariteit en wanhoop, tussen waarheid en fictie, en tussen de saaiheid van de werkelijkheid en de ongebreidelde fantasie.

Zanahoria’ is een lezing over de spreekwoordelijke wortel die men een ezel voorhoudt om hem te laten bewegen. Na hun cult-hit ‘Chuck Norris doesn’t sleep, he waits…’ (2007) gingen Bryssinck & Peeters (toen nog met Danai Anesiadou) op zoek naar het ‘ultieme beeld’. Dit beeld moest enerzijds het trio representeren en anderzijds de perfecte vertaling zijn van hun wildste verbeelding. Ze vroegen andere kunstenaars om hen te gidsen in deze zoektocht, om zichzelf te verrassen en in de hoop op deze manier onverwachte en onvoorspelbare elementen in het werk te laten binnensluipen. ‘Zanahoria’ vertelt op lichtvoetige wijze het relaas van deze zoektocht, een bizarre schommeling tussen hoopvolle verwachting en teleurstelling, tussen hilariteit en wanhoop, tussen waarheid en fictie, en tussen de saaiheid van de werkelijkheid en de ongebreidelde fantasie.

Homo sapiens is een intrigerende podiumervaring gecreëerd door Wolff. Deze voorstelling balanceert op de grens tussen dans, theater en installatie.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Homo sapiens is een intrigerende podiumervaring gecreëerd door Wolff. Deze voorstelling balanceert op de grens tussen dans, theater en installatie.

I/II/III/IIII is een nieuwe theatrale installatie van performancekunstenaar Kris Verdonck. Naar analogie met een poppenkast transformeert hij de scène tot een ‘mensenkast’. Vier ‘identieke’ danseressen hangen als marionetten in een grote machine. Samen met hen ontwikkelde Verdonck een choreografie: een solo, een duet, een trio en een pas-de-quatre volgen elkaar op. Tijdens het werkproces zochten zij naar manieren waarop de danseressen een maximale vrijheid tegenover de machine konden verwerven. Die vrijheid kent echter vele grenzen: vroeg of laat stuurt de machine hen een door haar bepaalde richting uit. Van I naar II naar III naar IIII: leidt een groeiend aantal ‘marionetten’ tot meer chaos of tot meer orde in hun rangen? Primeren de gelijkenissen of juist de verschillen tussen de danseressen? De beelden die I/II/III/IIII oproept zijn verwarrend, veelgelaagd en dubbelzinnig: ze herinneren ons aan de witte vogels uit Het Zwanenmeer maar ook aan meegesleurde dierlijke karkassen, zwevende engelen, neerstortende mensenlijven en alles daartussenin.

In het werk van kunstenaar en theatermaker Kris Verdonck staat de relatie tussen mens en ding, tussen levend wezen en materie centraal. Zo ook in het driedelige ACTOR #1.

Live-In Room is een gereconstrueerde woonkamer en een vooraf geregistreerde soundscape, die live gemixed en samengesteld wordt door geluidkunstenaars Els Viaene en Lilia Mestre. Alle performances zijn origineel en uniek omdat ze live samengesteld worden op basis van de aanwezigheid en de acties van het publiek in de woonkamer.

Diederik Peeters’ fantasmagorie ‘Thriller…’ speelt met de soliditeit van onze kijk op de dingen. Peeters verwondert zich over de breekbaarheid van onze pogingen om onze indrukken tot een degelijk geheel te compileren, en vraagt zich af hoe absurd het eigenlijk is dat we er in slagen de ene na de andere handeling uit te voeren, zonder daarbij een fundamenteel gevoel van samenhang te verliezen.
‘Thriller…’ is een woordeloze en tamelijk sinistere sitcom die maar niet van de grond schijnt te geraken. Misschien gebeurt er eigenlijk helemaal niks in deze voorstelling. We volgen een personage in een interieur – een kamer. Dat personage lijkt betrokken in het begin van een verhaal, maar geraakt meteen verward in de echo’s en de splinters van zijn eigen handelingen. Stukken en brokken plot vliegen in het rond, hevig op zoek naar een verband met het grotere verhaal. En ook het interieur verliest elke vaste vorm van veiligheid en geborgenheid. Mysterieus dimmende wandlampen, geld op de schouw en het obligate moordwapen schijnen de weg kwijt in een kluwen van mysterie en abstractie. In deze uiteengespatte realiteit is tijd alleen een middel dat alles verhindert tegelijkertijd te gebeuren. Maar temidden van dat alles blijft de bewoner van deze ruimte verwoed op zoek naar een zweem van logica…

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Zanahoria’ is een lezing over de spreekwoordelijke wortel die men een ezel voorhoudt om hem te laten bewegen. Na hun cult-hit ‘Chuck Norris doesn’t sleep, he waits…’ (2007) gingen Bryssinck & Peeters (toen nog met Danai Anesiadou) op zoek naar het ‘ultieme beeld’. Dit beeld moest enerzijds het trio representeren en anderzijds de perfecte vertaling zijn van hun wildste verbeelding. Ze vroegen andere kunstenaars om hen te gidsen in deze zoektocht, om zichzelf te verrassen en in de hoop op deze manier onverwachte en onvoorspelbare elementen in het werk te laten binnensluipen. ‘Zanahoria’ vertelt op lichtvoetige wijze het relaas van deze zoektocht, een bizarre schommeling tussen hoopvolle verwachting en teleurstelling, tussen hilariteit en wanhoop, tussen waarheid en fictie, en tussen de saaiheid van de werkelijkheid en de ongebreidelde fantasie.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

In het werk van kunstenaar en theatermaker Kris Verdonck staat de relatie tussen mens en ding, tussen levend wezen en materie centraal. Zo ook in het driedelige ACTOR #1.

All natural zapt van stand-up comedy naar ingestudeerde Las Vegas-danspasjes. De showgirl lijkt na een maand ronddolen in het woud te voorschijn te komen aan de rand van het bos; ze ziet er onder die modder een beetje slordig uit, meer dier dan mens eigenlijk – haar excuses, beloftes en uitbarstingen doorsijpelen en vervormen mekaar.
All natural ontstond door research naar de steeds verder afbrokkelende mythe van de natuurlijkheid – en naar onze hunker ernaar, atijd en overal, of we nu op zoek zijn naar voedsel of naar een persoonlijkheid.
All natural eindigt in twijfel aan de waarachtigheid van het podium in het bijzonder en sociaal contact in het algemeen.
Alsof onze instincten, door ze diep te begraven en waar mogelijk scheef te trekken, zouden te vertrouwen zijn om onze problemen op te lossen.

‘Ik heb een instinct voor falen, ik ruik dat het eraan komt. Heel natuurlijk, allemaal. O ja, ik begin het nu heel goed te ruiken…’

Zanahoria’ is een lezing over de spreekwoordelijke wortel die men een ezel voorhoudt om hem te laten bewegen. Na hun cult-hit ‘Chuck Norris doesn’t sleep, he waits…’ (2007) gingen Bryssinck & Peeters (toen nog met Danai Anesiadou) op zoek naar het ‘ultieme beeld’. Dit beeld moest enerzijds het trio representeren en anderzijds de perfecte vertaling zijn van hun wildste verbeelding. Ze vroegen andere kunstenaars om hen te gidsen in deze zoektocht, om zichzelf te verrassen en in de hoop op deze manier onverwachte en onvoorspelbare elementen in het werk te laten binnensluipen. ‘Zanahoria’ vertelt op lichtvoetige wijze het relaas van deze zoektocht, een bizarre schommeling tussen hoopvolle verwachting en teleurstelling, tussen hilariteit en wanhoop, tussen waarheid en fictie, en tussen de saaiheid van de werkelijkheid en de ongebreidelde fantasie.

Video Installatie
Tijdens een zomerbijeenkomst bedachten Kate McIntosh en Eva Meyer-Keller een spel. Zich verplaatsend door de stad, van binnen naar buiten, construeerden ze kleine installaties op locaties. Ze speelden een ping-pong van beelden met elkaar – elke actie daagde de ander uit tot een antwoord. Het resultaat is een verzameling van korte acties en onwaarschijnlijke installaties – een groeiend inventaris van de wereld die immer uitdijt door moedwillige ‘verplaatsingen’ van de dingen die er zich bevinden. Het project is eindeloos. Er zit een volharding en nieuwsgierigheid in deze catalogus van kleine destructies, vallen, decoraties, en reparaties – er is een interne logica die enkel kan gelezen worden als ‘dingen op de verkeerde plaats zetten’ en die toch voldoet aan een bepaalde nieuwsgierigheid, een aantal wensen, vooraleer snel over te gaan naar de volgende. De herschikkingen zijn subversieve, cryptische, en soms mysterieuze verhuizingen van banale materialen in dagelijks omgevingen. Elk beeld is een fragment in een vooruitgaande, groeiende wereldvisie, een praktisch onderzoek van wat-kan-naar-waar-gaan en wat er kan gebeuren als een ‘object’ een ander ontmoet.

One Man Snow is een late night act waarin de entertainer wordt achtervolgd door een lang vervlogen verleden. Hij herbeleeft momenten van een andere showbizz carrière, dromen over een show die hij zelf had willen zien. Er zijn fantasieën en er is paranoia. Hij treedt binnen in de show van zijn absurdistische nachtmerries, achtervolgd door de geesten van het entertainment. Stiekem verwacht hij een bijzondere gast, hij verlangt naar het geluid van een big band, maar het enige wat hij krijgt is een vreemde nasmaak!
One Man Snow is een project van Hans Bryssinck en Christoph Hefti.

Moving You is geen doordeweekse voorstelling. Er zijn geen personages. Er is geen verhaal.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

In How do you like my landscape herdefiniëren Manah Depauw en Bernard Van Eeghem met een scherpe verbeelding de plaats van het menselijk lichaam – ten prooi aan puritanisme en politieke correctheid – in onze maatschappij. Door middel van kleine manipulaties – onthutsend door hun eenvoud – decontextualiseren Depauw en Van Eeghem het menselijk lichaam en plaatsen het daar waar men het niet verwacht. Het ‘spektakel’ in vier episodes speelt zich af rond een landschap waar de ogenschijnlijke kalmte schrikwekkende beesten verbergt die in staat zijn verlangens wakker te maken die we liever verborgen zouden houden. Het publiek volgt doorheen de vier episodes een wereld die transformeert en zich ontwikkelt.

Moving You is geen doordeweekse voorstelling. Er zijn geen personages. Er is geen verhaal.

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

home & away is een film over wonen, thuis, privacy en dierbare objecten. Deze film onderzoekt de relatie tussen mens en object bij hedendaagse nomaden. Welk voorwerp sleur je mee wanneer je voortdurend onderweg of thuisloos bent en zorgt ervoor dat je je overal thuis voelt? De film portretteert hedendaagse thuislozen, expats, vluchtelingen, avonturiers, daklozen, … vanuit hun meest dierbare bezit.
De expo home & away is te bezichtigen tot 4 december in het Kaaitheater.
Dit project kadert binnen het overkoepelend sociaal-artistiek project ‘Karavaan’ van Globe Aroma, een sociaal-artistieke organisatie, die ontmoetingen in de stad stimuleert. De organisatie wil mensen laten kennis maken met de rijkdom van de kunst en cultuur van nieuwkomers. Hiervoor zet Globe Aroma samenwerkingsverbanden op met verschillende partners uit zowel de kunstensector als de vluchtelingenopvang -en welzijnssector. Op die manier wordt artistieke uitwisseling mogelijk gemaakt en een interculturele dialoog op gang gebracht via kunst.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Neverland is een video die de professionele Michael Jackson impersonator, Christophe Lesquesne (Christ’Of) in beeld brengt als Michael Jackson.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

In ‘HOW TO SURVIVE IN A CITY’ of ‘EETBAAR BRUSSEL’ kammen wij het grondgebied van de vijfhoek grondig uit op zoek naar al wat eetbaar is. Het publiek krijgt een handleiding over hoe smakelijk en voedzaam overleven in een grootstad kan met ingredïenten ons aangeboden door de stad zelf. Wat ligt er voor het rapen in Brussels’ ‘natuur’? Ingredïenten die we op onze zoektocht vonden worden besproken: ginko, eikels, viooltjes, zevenblad, duif, schors, schimmels, kakkerlakken, graan, … Waar vind je dezen? Hoe komen zij daar terecht en hoe bereid je ze om ze eetbaar en lekker te maken? Hoe conserveer je deze produkten? Een herboriste en bioloog nemen je mee uit wandelen met praktische kennis en verhalen. Daarna bereiden we een menu met de geplukte ingredïenten en sluiten we de happening af met een heerlijke maaltijd aan tafel.

Het accent in dit project ligt op de poëtische blik. Hoe kan je een alledaagse omgeving bekijken met nieuwe ogen? We schijnen een nieuw licht op de u welbekende en vertrouwde plekken en dingen des levens.

Video Installatie
Tijdens een zomerbijeenkomst bedachten Kate McIntosh en Eva Meyer-Keller een spel. Zich verplaatsend door de stad, van binnen naar buiten, construeerden ze kleine installaties op locaties. Ze speelden een ping-pong van beelden met elkaar – elke actie daagde de ander uit tot een antwoord. Het resultaat is een verzameling van korte acties en onwaarschijnlijke installaties – een groeiend inventaris van de wereld die immer uitdijt door moedwillige ‘verplaatsingen’ van de dingen die er zich bevinden. Het project is eindeloos. Er zit een volharding en nieuwsgierigheid in deze catalogus van kleine destructies, vallen, decoraties, en reparaties – er is een interne logica die enkel kan gelezen worden als ‘dingen op de verkeerde plaats zetten’ en die toch voldoet aan een bepaalde nieuwsgierigheid, een aantal wensen, vooraleer snel over te gaan naar de volgende. De herschikkingen zijn subversieve, cryptische, en soms mysterieuze verhuizingen van banale materialen in dagelijks omgevingen. Elk beeld is een fragment in een vooruitgaande, groeiende wereldvisie, een praktisch onderzoek van wat-kan-naar-waar-gaan en wat er kan gebeuren als een ‘object’ een ander ontmoet.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

In How do you like my landscape herdefiniëren Manah Depauw en Bernard Van Eeghem met een scherpe verbeelding de plaats van het menselijk lichaam – ten prooi aan puritanisme en politieke correctheid – in onze maatschappij. Door middel van kleine manipulaties – onthutsend door hun eenvoud – decontextualiseren Depauw en Van Eeghem het menselijk lichaam en plaatsen het daar waar men het niet verwacht. Het ‘spektakel’ in vier episodes speelt zich af rond een landschap waar de ogenschijnlijke kalmte schrikwekkende beesten verbergt die in staat zijn verlangens wakker te maken die we liever verborgen zouden houden. Het publiek volgt doorheen de vier episodes een wereld die transformeert en zich ontwikkelt.

Om een lang verhaal kort te maken: het is het verhaal van een vrouw, een jager, een scheermes, een ziekte, een pijnstiller… Op een bepaald moment is er huiselijk geweld… Maar pas helemaal op het einde spat het bloed langs alle kanten… zoals de fonteinen in Genève.

“Thank goodness hunter Johnson was on the watch! Not only that was good news. As it happened the hunter carried around a true painkiller in his pocket. Not one of those small powders but a proper pill. So he decides to rescue her.

Like a crazy maniac Johnson leaps out of his hiding place; and even before she gets a chance to turn her head and look at him, he has already inserted his painkiller deeply from behind. And that makes her feel better…”

Alles ok?
Jaja, alles goed.

Zo eenvoudig en veelomvattend is ook de voorstelling van Leentje Vandenbussche.
O is als een open buffet van Alles, in zijn grote meest onvatbare vorm, en ons alles in de dagelijkse omgeving. Ga je meteen voor de volle lading of stel je ieder bord nauwkeurig samen? U hebt alles zelf in handen. Zonder pottenkijkers. Zonder verantwoording te hoeven afleggen

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Een immobiele reis.
David van Michelangelo: hoogtepunt uit de Renaissance en weerspiegeling van de Bijbelse figuur David, terwijl hij op het punt staat de reus Goliath aan te vallen. Het overbekende beeldhouwwerk is een prototype van mannelijkheid.

Een immobiele reis.
David van Michelangelo: hoogtepunt uit de Renaissance en weerspiegeling van de Bijbelse figuur David, terwijl hij op het punt staat de reus Goliath aan te vallen. Het overbekende beeldhouwwerk is een prototype van mannelijkheid.

De Stills bestaan uit twee gigantische projecties: naakte en volumineuze menselijke figuren zitten gevangen in een veel te kleine ruimte. Af en toe maken ze minimale bewegingen, zoekend naar de meest comfortabele positie om hun hachelijke situatie vol te houden. Still I &II werd in september 2006 gecreëerd in opdracht van La Notte Bianca in Rome. De beelden werden daar geprojecteerd op een van de megalomane gevels van de EUR-wijk, een voorstad van Rome gebouwd door Mussolini. De noodsituatie waarin deze ondanks hun omvang zeer fragiele, naakte figuren zich bevinden, contrasteerde sterk met de zelfzekere, sociaal-realistische architectuur. In Brussel werd naar een locatie gezocht met een even imponerend en demagogisch karakter: die werd gevonden bovenaan de Kunstberg.

Het menselijke lichaam is een machine vol dierlijke reflexen en signalen. Onze geest drijft dat prachtige instrument aan, maar wat drijft onze geest? BIRTH of PREY observeert de routines, rituelen en de lichaamstaal tussen roofdier en prooi.
Wie is wat, wanneer en waarom? Welk effect hebben onze instincten op ons lichaam? Hoe afhankelijk zijn we van onze driften en (hoe lang) kunnen we ze de baas? BIRTH of PREY, een circulair ritueel dat vorm geeft aan die wisselwerking tussen de rationele opdracht en de metafysische emotie. De constante metamorfose van het wezen.

Elke fysieke ruimte draagt een andere ruimte in zich, één die je pas gewaar wordt wanneer je je concentreert op de akoestische elementen. Soms verhouden de beide ruimtes zich rustig en schuiven ze harmonisch in elkaar. Maar wanneer deze twee ruimtes contrasteren, wordt geluid al snel lawaai, een bron van spanning, van angst, stress, vermoeidheid,…fascinerend en hypnotiserend. Lawaai oefent een invloed uit op de objecten in de ruimte en verandert het gedrag van haar bewoners.

Elke fysieke ruimte draagt een andere ruimte in zich, één die je pas gewaar wordt wanneer je je concentreert op de akoestische elementen. Soms verhouden de beide ruimtes zich rustig en schuiven ze harmonisch in elkaar. Maar wanneer deze twee ruimtes contrasteren, wordt geluid al snel lawaai, een bron van spanning, van angst, stress, vermoeidheid,…fascinerend en hypnotiserend. Lawaai oefent een invloed uit op de objecten in de ruimte en verandert het gedrag van haar bewoners.

Een immobiele reis.
David van Michelangelo: hoogtepunt uit de Renaissance en weerspiegeling van de Bijbelse figuur David, terwijl hij op het punt staat de reus Goliath aan te vallen. Het overbekende beeldhouwwerk is een prototype van mannelijkheid.

In ‘HOW TO SURVIVE IN A CITY’ of ‘EETBAAR BRUSSEL’ kammen wij het grondgebied van de vijfhoek grondig uit op zoek naar al wat eetbaar is. Het publiek krijgt een handleiding over hoe smakelijk en voedzaam overleven in een grootstad kan met ingredïenten ons aangeboden door de stad zelf. Wat ligt er voor het rapen in Brussels’ ‘natuur’? Ingredïenten die we op onze zoektocht vonden worden besproken: ginko, eikels, viooltjes, zevenblad, duif, schors, schimmels, kakkerlakken, graan, … Waar vind je dezen? Hoe komen zij daar terecht en hoe bereid je ze om ze eetbaar en lekker te maken? Hoe conserveer je deze produkten? Een herboriste en bioloog nemen je mee uit wandelen met praktische kennis en verhalen. Daarna bereiden we een menu met de geplukte ingredïenten en sluiten we de happening af met een heerlijke maaltijd aan tafel.

Het accent in dit project ligt op de poëtische blik. Hoe kan je een alledaagse omgeving bekijken met nieuwe ogen? We schijnen een nieuw licht op de u welbekende en vertrouwde plekken en dingen des levens.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Zanahoria’ is een lezing over de spreekwoordelijke wortel die men een ezel voorhoudt om hem te laten bewegen. Na hun cult-hit ‘Chuck Norris doesn’t sleep, he waits…’ (2007) gingen Bryssinck & Peeters (toen nog met Danai Anesiadou) op zoek naar het ‘ultieme beeld’. Dit beeld moest enerzijds het trio representeren en anderzijds de perfecte vertaling zijn van hun wildste verbeelding. Ze vroegen andere kunstenaars om hen te gidsen in deze zoektocht, om zichzelf te verrassen en in de hoop op deze manier onverwachte en onvoorspelbare elementen in het werk te laten binnensluipen. ‘Zanahoria’ vertelt op lichtvoetige wijze het relaas van deze zoektocht, een bizarre schommeling tussen hoopvolle verwachting en teleurstelling, tussen hilariteit en wanhoop, tussen waarheid en fictie, en tussen de saaiheid van de werkelijkheid en de ongebreidelde fantasie.

All natural zapt van stand-up comedy naar ingestudeerde Las Vegas-danspasjes. De showgirl lijkt na een maand ronddolen in het woud te voorschijn te komen aan de rand van het bos; ze ziet er onder die modder een beetje slordig uit, meer dier dan mens eigenlijk – haar excuses, beloftes en uitbarstingen doorsijpelen en vervormen mekaar.
All natural ontstond door research naar de steeds verder afbrokkelende mythe van de natuurlijkheid – en naar onze hunker ernaar, atijd en overal, of we nu op zoek zijn naar voedsel of naar een persoonlijkheid.
All natural eindigt in twijfel aan de waarachtigheid van het podium in het bijzonder en sociaal contact in het algemeen.
Alsof onze instincten, door ze diep te begraven en waar mogelijk scheef te trekken, zouden te vertrouwen zijn om onze problemen op te lossen.

‘Ik heb een instinct voor falen, ik ruik dat het eraan komt. Heel natuurlijk, allemaal. O ja, ik begin het nu heel goed te ruiken…’

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Live-In Room is een gereconstrueerde woonkamer en een vooraf geregistreerde soundscape, die live gemixed en samengesteld wordt door geluidkunstenaars Els Viaene en Lilia Mestre. Alle performances zijn origineel en uniek omdat ze live samengesteld worden op basis van de aanwezigheid en de acties van het publiek in de woonkamer.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

home & away is een film over wonen, thuis, privacy en dierbare objecten. Deze film onderzoekt de relatie tussen mens en object bij hedendaagse nomaden. Welk voorwerp sleur je mee wanneer je voortdurend onderweg of thuisloos bent en zorgt ervoor dat je je overal thuis voelt? De film portretteert hedendaagse thuislozen, expats, vluchtelingen, avonturiers, daklozen, … vanuit hun meest dierbare bezit.
De expo home & away is te bezichtigen tot 4 december in het Kaaitheater.
Dit project kadert binnen het overkoepelend sociaal-artistiek project ‘Karavaan’ van Globe Aroma, een sociaal-artistieke organisatie, die ontmoetingen in de stad stimuleert. De organisatie wil mensen laten kennis maken met de rijkdom van de kunst en cultuur van nieuwkomers. Hiervoor zet Globe Aroma samenwerkingsverbanden op met verschillende partners uit zowel de kunstensector als de vluchtelingenopvang -en welzijnssector. Op die manier wordt artistieke uitwisseling mogelijk gemaakt en een interculturele dialoog op gang gebracht via kunst.

In december 2010 creëerde Ernst Maréchal de voorstelling ‘Blue Key Identity’ voor het Spoken World festival van het Kaaitheater. Blue Key Identity was een artistiek vervolg op Maréchals eerdere sociaal artistieke projecten: ‘De Tafelkeuken’ en ‘Made in Belgium’. Beide producties creëerde hij in samenwerking met Globe Aroma en de bewoners van ’t Klein Kasteeltje.

In december 2010 creëerde Ernst Maréchal de voorstelling ‘Blue Key Identity’ voor het Spoken World festival van het Kaaitheater. Blue Key Identity was een artistiek vervolg op Maréchals eerdere sociaal artistieke projecten: ‘De Tafelkeuken’ en ‘Made in Belgium’. Beide producties creëerde hij in samenwerking met Globe Aroma en de bewoners van ’t Klein Kasteeltje.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.