Encore

Een “encore” (opnieuw) overgenomen uit het Frans is een toegift, een extra stuk muziek aan het einde van een concert. Encore kan ook verstaan worden als “en corps”, letterlijk “in het lichaam” (en meer vrij geïnterpreteerd als “belichaming” of als “binnendringen in het lichaam”, “penetratie”). Ik ben altijd al gefascineerd geweest niet alleen beweging op zich, maar ook door hoe bewegingen worden doorgegeven en veranderen afhankelijk van het lichaam/verhaal/tijd/context, en op die manier de essentie, de origine en de tijdelijkheid van dans in vraag stellen, zonder hierbij de erotische kwaliteit te vergeten.

Voor Encore wil ik niet één maar vijf andere dansers vragen om mijn repertoire uit choreografieën van Steve Paxton, Anne Teresa de Keersmaeker, Wim Vandekeybus, Raimund Hoghe, etc… te interpreteren. Encore representeert hiermee een rolverandering in twee stappen: een groep van vijf jonge dansers toont opnieuw het dansvocabularium dat ik als performer bracht terwijl ik de rol van de choreograaf overneem. Door dit dansmateriaal in tijd en ruimte te herorganiseren trachten we nieuwe en onverwachte poëtische associaties te creëren.