Works: Jaime Llopis

Jaime Llopis

Samantha

We noemen deze dans ‘Samantha’, zoals zo veel mensen hun hond een menselijke naam geven. Samantha is geen hond, en hoewel ze een mens zou kunnen zijn, is ze geen perso(o)n(a). Een solo zonder perso(o)n(a); Samantha is de ontkenning van een solo.

In een kat-en-muis spelletje speelt ze soms de muis, soms de kat. En terwijl ze vermijdt iemand te worden, wordt ze bedreigd door velen. Ze beweegt niet in de lijn van haar eigen identiteit, maar volgt eerder de veelheid van persona’s die haar doorkruisen. Ze is blind. Ze is veel tegelijk. Samantha op het podium roepen is als een paradox. Die van een personage zonder identiteit. Een anonieme veelheid aan krachten die nooit kristalliseren in een persoon.