The Lac of Signs

Op welk punt in de geschiedenis werd het gebruik van verhalen precies onpopulair, of meer nog, on-cool? De historische avant-garde van de dans verwierp fictie als een apparaat dat de toeschouwers afleidde van de realiteit, van de materialiteit van het lichaam, van nieuwe manieren van ervaren. Verhalen waren niet langer aanvaardbaar, en hun status in dans en performance vandaag blijft op z’n minst twijfelachtig. Maar gooiden we het kind niet weg met het badwater? Hoe zou storytelling ons vandaag in staat kunnen stellen om om te gaan met de complexiteit van ons bestaan? Met deze vragen in het achterhoofd creëert choreograaf Andros Zins-Browne momenteel een nieuwe performance, The Lac of Signs, in een poging om op een hedendaagse manier het verhaal van Het Zwanenmeer (Le Lac des Cygnes) te hervertellen.

Als een boek bestaat uit verschillende stemmen, hoe zou een dansend lichaam dan spreken? Hoe kan dans als tekensysteem met zijn eigen sterktes en beperkingen zich verhouden tot de literaire complexiteit die de moderne literatuur de laatste decennia introduceerde? Door de verhaallijnen te verveelvuldigen en de vertellers te herleiden tot één lichaam, herinterpreteert The Lac of Signs het verhalend klassiek ballet. Aan de hand van een libretto dat vorm krijgt door onwetende vertellers, alternatieve karakters en misleidende google searches proberen Zins-Browne en Chrysa Parkinson het verhaal van het Zwanenmeer te hervertellen. Maar in die zoektocht blijft het oorspronkelijke verhaal als en voortdurende onbekende slechts impliciet aanwezig. Het eindresultaat krijgt de vorm van een holografische installatie van een sprekend fysiek lichaam, dat langzaam verdwijnt in zijn virtuele tegenhanger.