Faire un Four is een 17de eeuwse uitdrukking uit de theaterwereld, die “een nederlaag verduren” betekent. Letterlijk vertaald: “een oven maken”. Maar het kan ook klinken als “four”, vier in het Engels, vandaar dus “een kwartet”.

Roch Baumert, Alix Eynaudi & Diederik Peeters trekken een toga aan en nodigen u uit voor een liefdesverklaring aan de klassieke oudheid en aan hun favoriete sandalenfilms uit de jaren zestig. S

Roch Baumert, Alix Eynaudi & Diederik Peeters trekken een toga aan en nodigen u uit voor een liefdesverklaring aan de klassieke oudheid en aan hun favoriete sandalenfilms uit de jaren zestig. S

Een polyester sculptuur zit in een houten kist. Tijdens de performance ademt de performer door duikequipment.
De titel refereert naar de plaatjes in de dierentuin.
Het lichaam van een mens dat gevoed wordt met materiële en/of geestelijke ingrediënten, manifesteert zich daar op een bepaald moment naar, doorheen de uiterlijke en innerlijke zintuiglijke receptoren, de artificiële ademhaling, de inwendige functies van de organen. Er zijn onderlinge verbindingen en verbanden, door het ‘voedsel’ uit te wisselen, ondergaat men, in en uit het lichaam. Er is een maatschappelijke verantwoordelijkheid daarbij.
Het stelt de onbekommerde expositie van een bezield wezen in vraag.

Moving You is geen doordeweekse voorstelling. Er zijn geen personages. Er is geen verhaal.

“Yes, and I personally met the devil at least three times face to face.”

Centraal in deze muzikale voorstelling staat een machine die naar verluidt verwarrende bijna-doodervaringen produceert en een Roemeense zangeres die zich onverwacht tussen leven en dood waant. Ze wordt in de gaten gehouden door drie duistere personages uit een tussenwereld. Zij fungeren als haar schaduw, haar gids, de personificatie van haar demonen, de machinisten van de extatische ervaringsmachine. Wat in werkelijkheid misschien niet eens een 100ste van een seconde zou duren, ervaart zij plots als een eeuwigheid. Door het repetitieve karakter van haar ervaring lijkt elk mogelijk einde een terugkeer naar het begin. Ze doorloopt verschillende fases van devotie, vertwijfeling, totale bezetenheid en extase.

Zanahoria’ is een lezing over de spreekwoordelijke wortel die men een ezel voorhoudt om hem te laten bewegen. Na hun cult-hit ‘Chuck Norris doesn’t sleep, he waits…’ (2007) gingen Bryssinck & Peeters (toen nog met Danai Anesiadou) op zoek naar het ‘ultieme beeld’. Dit beeld moest enerzijds het trio representeren en anderzijds de perfecte vertaling zijn van hun wildste verbeelding. Ze vroegen andere kunstenaars om hen te gidsen in deze zoektocht, om zichzelf te verrassen en in de hoop op deze manier onverwachte en onvoorspelbare elementen in het werk te laten binnensluipen. ‘Zanahoria’ vertelt op lichtvoetige wijze het relaas van deze zoektocht, een bizarre schommeling tussen hoopvolle verwachting en teleurstelling, tussen hilariteit en wanhoop, tussen waarheid en fictie, en tussen de saaiheid van de werkelijkheid en de ongebreidelde fantasie.

“Yes, and I personally met the devil at least three times face to face.”

Centraal in deze muzikale voorstelling staat een machine die naar verluidt verwarrende bijna-doodervaringen produceert en een Roemeense zangeres die zich onverwacht tussen leven en dood waant. Ze wordt in de gaten gehouden door drie duistere personages uit een tussenwereld. Zij fungeren als haar schaduw, haar gids, de personificatie van haar demonen, de machinisten van de extatische ervaringsmachine. Wat in werkelijkheid misschien niet eens een 100ste van een seconde zou duren, ervaart zij plots als een eeuwigheid. Door het repetitieve karakter van haar ervaring lijkt elk mogelijk einde een terugkeer naar het begin. Ze doorloopt verschillende fases van devotie, vertwijfeling, totale bezetenheid en extase.

Een polyester sculptuur zit in een houten kist. Tijdens de performance ademt de performer door duikequipment.
De titel refereert naar de plaatjes in de dierentuin.
Het lichaam van een mens dat gevoed wordt met materiële en/of geestelijke ingrediënten, manifesteert zich daar op een bepaald moment naar, doorheen de uiterlijke en innerlijke zintuiglijke receptoren, de artificiële ademhaling, de inwendige functies van de organen. Er zijn onderlinge verbindingen en verbanden, door het ‘voedsel’ uit te wisselen, ondergaat men, in en uit het lichaam. Er is een maatschappelijke verantwoordelijkheid daarbij.
Het stelt de onbekommerde expositie van een bezield wezen in vraag.

“Yes, and I personally met the devil at least three times face to face.”

Centraal in deze muzikale voorstelling staat een machine die naar verluidt verwarrende bijna-doodervaringen produceert en een Roemeense zangeres die zich onverwacht tussen leven en dood waant. Ze wordt in de gaten gehouden door drie duistere personages uit een tussenwereld. Zij fungeren als haar schaduw, haar gids, de personificatie van haar demonen, de machinisten van de extatische ervaringsmachine. Wat in werkelijkheid misschien niet eens een 100ste van een seconde zou duren, ervaart zij plots als een eeuwigheid. Door het repetitieve karakter van haar ervaring lijkt elk mogelijk einde een terugkeer naar het begin. Ze doorloopt verschillende fases van devotie, vertwijfeling, totale bezetenheid en extase.

Zanahoria’ is een lezing over de spreekwoordelijke wortel die men een ezel voorhoudt om hem te laten bewegen. Na hun cult-hit ‘Chuck Norris doesn’t sleep, he waits…’ (2007) gingen Bryssinck & Peeters (toen nog met Danai Anesiadou) op zoek naar het ‘ultieme beeld’. Dit beeld moest enerzijds het trio representeren en anderzijds de perfecte vertaling zijn van hun wildste verbeelding. Ze vroegen andere kunstenaars om hen te gidsen in deze zoektocht, om zichzelf te verrassen en in de hoop op deze manier onverwachte en onvoorspelbare elementen in het werk te laten binnensluipen. ‘Zanahoria’ vertelt op lichtvoetige wijze het relaas van deze zoektocht, een bizarre schommeling tussen hoopvolle verwachting en teleurstelling, tussen hilariteit en wanhoop, tussen waarheid en fictie, en tussen de saaiheid van de werkelijkheid en de ongebreidelde fantasie.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Some stories are treason, some are dreamy, some are brutal, some are too funny to believe, some are too painful to tell straight, some are magical and others are poorly made, some might be the honest truth, and some are beautiful but hard to remember. A narrative is a slippery thing.
Kate McIntosh werkte met vijf schrijvers samen voor de tekst van haar nieuwe performance LOOSE PROMISE. Ze gaf alle schrijvers dezelfde narratieve ingrediënten om van te vertrekken, maar vroeg elke schrijver zijn eigen versie van het verhaal te schrijven. Het resultaat is een verzameling van mooie, moeilijke en meeslepende vertellingen. De verhalen zijn met elkaar verbonden door hun gemeenschappelijke oorsprong, maar gaan heel verschillende en verrassende richtingen uit. De overlappende vertellingen in LOOSE PROMISE creëren werelden die weerklinken in elkaar, maar toch ook niet samen kunnen bestaan. Ondertussen onderzoekt de performance, ontstaan door deze fascinatie van de complexiteit van verhalen, onze drang om ze te blijven maken en verteren…

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

Een immobiele reis.
David van Michelangelo: hoogtepunt uit de Renaissance en weerspiegeling van de Bijbelse figuur David, terwijl hij op het punt staat de reus Goliath aan te vallen. Het overbekende beeldhouwwerk is een prototype van mannelijkheid.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Een immobiele reis.
David van Michelangelo: hoogtepunt uit de Renaissance en weerspiegeling van de Bijbelse figuur David, terwijl hij op het punt staat de reus Goliath aan te vallen. Het overbekende beeldhouwwerk is een prototype van mannelijkheid.

Waarom willen samenlevingen op gezette tijden hun angsten ensceneren? Van waar komt de fascinatie voor dat voorwereldse bestaan? De voortdurend wisselende balans tussen bezetenheid, waanzin en spel fascineren Depauw, net als de donkere wetenschap dat gemeenschappen die frustraties enkel opvoeren om ze uit te drijven. Voor haar queeste naar een onschuldig eden gebruikt ze elementen uit mythologie, carnaval en Europese folklore. Voor de maskers, kostuums en beeldentaal waren rituele gebruiken wereldwijd een onuitputtelijke bron. Eden Central is een zwarte jungle, een science-fiction-universum waar mensen zich proberen te ontwikkelen van wilden tot geciviliseerde, humane wezens.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

Alles ok?
Jaja, alles goed.

Zo eenvoudig en veelomvattend is ook de voorstelling van Leentje Vandenbussche.
O is als een open buffet van Alles, in zijn grote meest onvatbare vorm, en ons alles in de dagelijkse omgeving. Ga je meteen voor de volle lading of stel je ieder bord nauwkeurig samen? U hebt alles zelf in handen. Zonder pottenkijkers. Zonder verantwoording te hoeven afleggen

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

Faire un Four is een 17de eeuwse uitdrukking uit de theaterwereld, die “een nederlaag verduren” betekent. Letterlijk vertaald: “een oven maken”. Maar het kan ook klinken als “four”, vier in het Engels, vandaar dus “een kwartet”.

DARK MATTER is de nieuwe performance van Kate McIntosh. Een gastvrouw onder een helle spot draagt een sprankelend avondkleed en een lange grijze baard. Met de hulp van twee assistenten, een paar rare danspasjes en wat attributen die je thuis zelf zou kunnen hebben, of niet, benadert DARK MATTER de grote wetenschappelijk-filosofische vragen in een volledige show-biz late-night theatervorm. De complexe vraagstukken, zoals tijd en zwaartekracht, zijn en niet-zijn, geest en lichaam, worden geïllustreerd met iets wat verdacht veel lijkt op een reeks geïmproviseerde pseudo-wetenschappelijke experimenten.

Wachten op de tram, wachten op de espressomachine, wachten op een brief, wachten op een lief. In duizend en één vormen worden we dagelijks met wachten geconfronteerd. Het is deel van het leven of misschien het leven zelf.

Alles ok?
Jaja, alles goed.

Zo eenvoudig en veelomvattend is ook de voorstelling van Leentje Vandenbussche.
O is als een open buffet van Alles, in zijn grote meest onvatbare vorm, en ons alles in de dagelijkse omgeving. Ga je meteen voor de volle lading of stel je ieder bord nauwkeurig samen? U hebt alles zelf in handen. Zonder pottenkijkers. Zonder verantwoording te hoeven afleggen

Waarom willen samenlevingen op gezette tijden hun angsten ensceneren? Van waar komt de fascinatie voor dat voorwereldse bestaan? De voortdurend wisselende balans tussen bezetenheid, waanzin en spel fascineren Depauw, net als de donkere wetenschap dat gemeenschappen die frustraties enkel opvoeren om ze uit te drijven. Voor haar queeste naar een onschuldig eden gebruikt ze elementen uit mythologie, carnaval en Europese folklore. Voor de maskers, kostuums en beeldentaal waren rituele gebruiken wereldwijd een onuitputtelijke bron. Eden Central is een zwarte jungle, een science-fiction-universum waar mensen zich proberen te ontwikkelen van wilden tot geciviliseerde, humane wezens.

Faire un Four is een 17de eeuwse uitdrukking uit de theaterwereld, die “een nederlaag verduren” betekent. Letterlijk vertaald: “een oven maken”. Maar het kan ook klinken als “four”, vier in het Engels, vandaar dus “een kwartet”.

Waarom willen samenlevingen op gezette tijden hun angsten ensceneren? Van waar komt de fascinatie voor dat voorwereldse bestaan? De voortdurend wisselende balans tussen bezetenheid, waanzin en spel fascineren Depauw, net als de donkere wetenschap dat gemeenschappen die frustraties enkel opvoeren om ze uit te drijven. Voor haar queeste naar een onschuldig eden gebruikt ze elementen uit mythologie, carnaval en Europese folklore. Voor de maskers, kostuums en beeldentaal waren rituele gebruiken wereldwijd een onuitputtelijke bron. Eden Central is een zwarte jungle, een science-fiction-universum waar mensen zich proberen te ontwikkelen van wilden tot geciviliseerde, humane wezens.

Waarom willen samenlevingen op gezette tijden hun angsten ensceneren? Van waar komt de fascinatie voor dat voorwereldse bestaan? De voortdurend wisselende balans tussen bezetenheid, waanzin en spel fascineren Depauw, net als de donkere wetenschap dat gemeenschappen die frustraties enkel opvoeren om ze uit te drijven. Voor haar queeste naar een onschuldig eden gebruikt ze elementen uit mythologie, carnaval en Europese folklore. Voor de maskers, kostuums en beeldentaal waren rituele gebruiken wereldwijd een onuitputtelijke bron. Eden Central is een zwarte jungle, een science-fiction-universum waar mensen zich proberen te ontwikkelen van wilden tot geciviliseerde, humane wezens.

Waarom willen samenlevingen op gezette tijden hun angsten ensceneren? Van waar komt de fascinatie voor dat voorwereldse bestaan? De voortdurend wisselende balans tussen bezetenheid, waanzin en spel fascineren Depauw, net als de donkere wetenschap dat gemeenschappen die frustraties enkel opvoeren om ze uit te drijven. Voor haar queeste naar een onschuldig eden gebruikt ze elementen uit mythologie, carnaval en Europese folklore. Voor de maskers, kostuums en beeldentaal waren rituele gebruiken wereldwijd een onuitputtelijke bron. Eden Central is een zwarte jungle, een science-fiction-universum waar mensen zich proberen te ontwikkelen van wilden tot geciviliseerde, humane wezens.

Le silence des danses bestaat uit drie performances getoond op drie verschillende plekken in de Kaaistudio’s.
Met Le silence des danses slaat Merlin Spie een nieuwe weg in. Zij verlaat het terrein van het pure beeldende. In haar performances wil zij de confrontatie aangaan met andere media: digitale beelden, soundscapes, tekst, dans, enz. Deze keuze leidt tot een andere werkorganisatie: ze impliceert immers samenwerking met kunstenaars actief op diverse terreinen. Bovendien was Merlin Spie tot nog toe de hoofd- en vaak enige performer in haar eigen werk.
In de eerste twee delen van Le silence des danses treedt zij op als regisseur-beeldhouwer van andere performers. In het derde deel is zij zelf aanwezig. Voor alles echter betekent deze nieuwe fase in haar werk een verdere stap in de zoektocht naar abstractie en puurheid én een overgang van stilstaande, bevroren, ademende beelden, naar bewegende beelden.

Waarom willen samenlevingen op gezette tijden hun angsten ensceneren? Van waar komt de fascinatie voor dat voorwereldse bestaan? De voortdurend wisselende balans tussen bezetenheid, waanzin en spel fascineren Depauw, net als de donkere wetenschap dat gemeenschappen die frustraties enkel opvoeren om ze uit te drijven. Voor haar queeste naar een onschuldig eden gebruikt ze elementen uit mythologie, carnaval en Europese folklore. Voor de maskers, kostuums en beeldentaal waren rituele gebruiken wereldwijd een onuitputtelijke bron. Eden Central is een zwarte jungle, een science-fiction-universum waar mensen zich proberen te ontwikkelen van wilden tot geciviliseerde, humane wezens.

Waarom willen samenlevingen op gezette tijden hun angsten ensceneren? Van waar komt de fascinatie voor dat voorwereldse bestaan? De voortdurend wisselende balans tussen bezetenheid, waanzin en spel fascineren Depauw, net als de donkere wetenschap dat gemeenschappen die frustraties enkel opvoeren om ze uit te drijven. Voor haar queeste naar een onschuldig eden gebruikt ze elementen uit mythologie, carnaval en Europese folklore. Voor de maskers, kostuums en beeldentaal waren rituele gebruiken wereldwijd een onuitputtelijke bron. Eden Central is een zwarte jungle, een science-fiction-universum waar mensen zich proberen te ontwikkelen van wilden tot geciviliseerde, humane wezens.

Voor hun nieuwe voorstelling werken Kayak-performers Bernard Van Eeghem, Catherine Graindorge en Katja Dreyer als trio voor de eerste keer samen.

Voor hun nieuwe voorstelling werken Kayak-performers Bernard Van Eeghem, Catherine Graindorge en Katja Dreyer als trio voor de eerste keer samen.