The countries that I inhabit spread out like stars, in archipelagos

Les pays que j’habite s’étoilent en archipels put uit Yasmina’s onderzoek op de Canarische Eilanden, waar Yasmina een generatie-overschrijdend fluitkoor opricht op het eiland La Gomera. Samen zullen ze een manifest schrijven en presenteren in het silbo gomero, een oude Canarische fluittaal. De solidariteitskoren uit de steden waarin de aflevering vertolkt wordt, zullen de finale partituur van het gefloten manifest leren. De overdracht van het manifest heeft iets weg van de manier waarop kanaries leren zingen. Aangezien het manifest enkel aan activistes wordt doorgegeven, neemt deze overdracht de rituele vorm aan van de strijd in de traditie van het (eco)feminisme.

Deze aflevering verspreidt zich als een constellatie of een archipel over talrijke media. Yasmina vertrekt bij de gedramatiseerde en akoestische schrijfstijl van Frantz Fanon om vervolgens over te gaan naar de geopoëzie van Edouard Glissant. In het licht van het kritische, postkoloniale ecofeminisme in/en van de phonoscène, brengt dit performatieve stuk het verhaal van vrouwen die meestreden in bevrijdingsbewegingen. Door het silbo te benaderen als een gebied waarin een koloniale macht de scepter zwaait, gaat het stuk ook over (non-verbale) taalpolitiek.