Een overzicht beeldend werk van Bernard Van Eeghem. Dat overzicht zit gevat in een Hippodamisch raster: horizontaal de as met de meest uiteenlopende disciplines, verticaal de as van de tijd, van vóór de geboorte tot na het geraamte.

Waarom willen samenlevingen op gezette tijden hun angsten ensceneren? Van waar komt de fascinatie voor dat voorwereldse bestaan? De voortdurend wisselende balans tussen bezetenheid, waanzin en spel fascineren Depauw, net als de donkere wetenschap dat gemeenschappen die frustraties enkel opvoeren om ze uit te drijven. Voor haar queeste naar een onschuldig eden gebruikt ze elementen uit mythologie, carnaval en Europese folklore. Voor de maskers, kostuums en beeldentaal waren rituele gebruiken wereldwijd een onuitputtelijke bron. Eden Central is een zwarte jungle, een science-fiction-universum waar mensen zich proberen te ontwikkelen van wilden tot geciviliseerde, humane wezens.

Faire un Four is een 17de eeuwse uitdrukking uit de theaterwereld, die “een nederlaag verduren” betekent. Letterlijk vertaald: “een oven maken”. Maar het kan ook klinken als “four”, vier in het Engels, vandaar dus “een kwartet”.

Voor hun nieuwe voorstelling werken Kayak-performers Bernard Van Eeghem, Catherine Graindorge en Katja Dreyer als trio voor de eerste keer samen.

Welcome To the Jungle is een installatievoorstelling geïnspireerd door het fenomeen van global weirding, een term waarmee klimaatsdeskundigen de steeds onvoorspelbaarder wordende weersveranderingen benoemen.

Lichamen, ingesloten in de lichtinstallatie Diggin’ Up 2 (Digital light / Absorption), worden op een tegenovergestelde manier gepresenteerd: in plaats van het licht te reflecteren, absorberen ze het. De vormen en omtrekken worden geregistreerd en weergegeven in een grafiek (via verschillende codes). Het samenkomen van deze lijnen en vormen werkt hypnotisch en nodigt de blik uit om de ‘ruimte’ af te tasten.

Voor hun nieuwe voorstelling werken Kayak-performers Bernard Van Eeghem, Catherine Graindorge en Katja Dreyer als trio voor de eerste keer samen.

Let’s get physical moet gezien worden als een vervolg op Manteau Long, de vorige voorstelling van het collectief Delgado Fuchs.

In december 2010 creëerde Ernst Maréchal de voorstelling ‘Blue Key Identity’ voor het Spoken World festival van het Kaaitheater. Blue Key Identity was een artistiek vervolg op Maréchals eerdere sociaal artistieke projecten: ‘De Tafelkeuken’ en ‘Made in Belgium’. Beide producties creëerde hij in samenwerking met Globe Aroma en de bewoners van ’t Klein Kasteeltje.

Let’s get physical moet gezien worden als een vervolg op Manteau Long, de vorige voorstelling van het collectief Delgado Fuchs.

Bernard Van Eeghem, theatermaker, beeldend kunstenaar, schrijver. In Sanglier komt het meer dan ooit allemaal samen.
** nominatie ‘beste performance’ voor de “prix de la critique 2012” **

“Yes, and I personally met the devil at least three times face to face.”

Centraal in deze muzikale voorstelling staat een machine die naar verluidt verwarrende bijna-doodervaringen produceert en een Roemeense zangeres die zich onverwacht tussen leven en dood waant. Ze wordt in de gaten gehouden door drie duistere personages uit een tussenwereld. Zij fungeren als haar schaduw, haar gids, de personificatie van haar demonen, de machinisten van de extatische ervaringsmachine. Wat in werkelijkheid misschien niet eens een 100ste van een seconde zou duren, ervaart zij plots als een eeuwigheid. Door het repetitieve karakter van haar ervaring lijkt elk mogelijk einde een terugkeer naar het begin. Ze doorloopt verschillende fases van devotie, vertwijfeling, totale bezetenheid en extase.

War of Fictions is een performance die bestaat uit een reeks “landschappen” die vorm krijgen door de aanwezigheid van 2 performers die bewegen in de imaginaire en fictieve ruimtes van het theater. De performers gaan door een reeks lichamelijke sensaties, gaande van extreme expressies, acties, figuren tot bewegingen die traag worden uitgevoerd waardoor een vreemde verhouding ontstaat tot de omringende ruimte, tijd, zwaartekracht, beeldspraak en sociale gedragingen.

Er zijn zeven volwassenen, drie kinderen, een laag die boven de grond zweeft, een bundel handen die boven een vrouw zweeft, schaduwen van een vrouw op de grond, een gebroken man tegen de muur en een ruggengraat, er zweeft artificiële lucht in een duikfles, en er is een zwarte cirkel.

Le silence des danses bestaat uit drie performances getoond op drie verschillende plekken in de Kaaistudio’s.
Met Le silence des danses slaat Merlin Spie een nieuwe weg in. Zij verlaat het terrein van het pure beeldende. In haar performances wil zij de confrontatie aangaan met andere media: digitale beelden, soundscapes, tekst, dans, enz. Deze keuze leidt tot een andere werkorganisatie: ze impliceert immers samenwerking met kunstenaars actief op diverse terreinen. Bovendien was Merlin Spie tot nog toe de hoofd- en vaak enige performer in haar eigen werk.
In de eerste twee delen van Le silence des danses treedt zij op als regisseur-beeldhouwer van andere performers. In het derde deel is zij zelf aanwezig. Voor alles echter betekent deze nieuwe fase in haar werk een verdere stap in de zoektocht naar abstractie en puurheid én een overgang van stilstaande, bevroren, ademende beelden, naar bewegende beelden.

Let’s get physical moet gezien worden als een vervolg op Manteau Long, de vorige voorstelling van het collectief Delgado Fuchs.

“When I travel through my room, I rarely follow a straight line, I go from the table towards a picture hanging in a corner, from there I only want to encounter the door, when I begin it is always my intention to get there, but then I meet my armchair en route and I don’t think twice and settle down in it without further ado” Xavier De Maistre, Voyage autour de ma chambre

Faire un Four is een 17de eeuwse uitdrukking uit de theaterwereld, die “een nederlaag verduren” betekent. Letterlijk vertaald: “een oven maken”. Maar het kan ook klinken als “four”, vier in het Engels, vandaar dus “een kwartet”.

LIGHT, MEDIUM en STRONG zijn aanvullende maar op zichzelf staande producties rond de dood. Ze maken deel uit van het traject X / Een oefening in verdwijnen, een intensief onderzoek omtrent het sterven in literatuur, wetenschap en ervaring. Het bracht makers Leentje Vandenbussche, Peter Aers en Tijs Ceulemans o.m. naar de palliatieve zorg, een crematieplaats in India en het sterfbed van een terminale zieke. Ze vertaalden hun ervaringen onder meer naar drie voorstellingen LIGHT, MEDIUM en STRONG die het publiek uitnodigen tot dialoog. De focus ligt bij de ene voorstelling op de intense beleving, bij een andere op een rationele analyse, maar alle drie zijn ze nieuwsgierig en vol compassie.

De geschiedenis is verstopt. Er zijn geen omwentelingen meer. Wat daar nog aan toe te voegen? Een voorstelling over vergeten en vergeven, over kennis en raadsels en het tekort aan verhalen.

De geschiedenis is verstopt. Er zijn geen omwentelingen meer. Wat daar nog aan toe te voegen? Een voorstelling over vergeten en vergeven, over kennis en raadsels en het tekort aan verhalen.

Manteau Long en laine marine porté sur un pull à encolure détendue avec un pantalon peau de pêche et des chaussures pointues en nubuck rouge. “Manteau long …” ontleedt een creatieproces en onthult wat normaal gezien niet expliciet getoond wordt: de handelingen, gebaren en houdingen die een dans-act mogelijk maken. Fundamenteel afhankelijk van de directe link met het publiek als getuige, is deze performance een nu eens serieuze, dan weer speelse opsomming van wat een danser doet, kan doen, of niet in staat is te doen.

Bernard Van Eeghem, theatermaker, beeldend kunstenaar, schrijver. In Sanglier komt het meer dan ooit allemaal samen.
** nominatie ‘beste performance’ voor de “prix de la critique 2012” **

Endless Medication is een mini-variététheater gekleurd met nostalgische accordeonmuziek, een wereld die vastberaden wankelt tussen delirium en realiteit, tussen blasfemie en extase. Het is het maffe universum van twee vrouwen op zoek naar hun eigen taal, hun eigen hallucinaties en hun eigen werkelijkheid.

Hoe perverteer je een “perverse” act? Dezelfde strategieën zijn toegepast op elk aspect van Monique: alle medewerkers zochten mee naar onrespectvolle methodes om te werken met de elementen waar ze van houden. Monique is geïnspireerd op de praktijk van bondage, omgezet tot choreografische instructies.

De geschiedenis is verstopt. Er zijn geen omwentelingen meer. Wat daar nog aan toe te voegen? Een voorstelling over vergeten en vergeven, over kennis en raadsels en het tekort aan verhalen.

De geschiedenis is verstopt. Er zijn geen omwentelingen meer. Wat daar nog aan toe te voegen? Een voorstelling over vergeten en vergeven, over kennis en raadsels en het tekort aan verhalen.

Bernard Van Eeghem, theatermaker, beeldend kunstenaar, schrijver. In Sanglier komt het meer dan ooit allemaal samen.
** nominatie ‘beste performance’ voor de “prix de la critique 2012” **

Bernard Van Eeghem, theatermaker, beeldend kunstenaar, schrijver. In Sanglier komt het meer dan ooit allemaal samen.
** nominatie ‘beste performance’ voor de “prix de la critique 2012” **

Maniakale monsters komen in stoet hun koningin kronen en de heks verbranden. Een troep stoere motormannen met leren spijkerjassen en vikinghelmen proberen de maagd en de onschuld te redden. Zullen zij slagen? Met enig geluk wordt deze chaos opgevrolijkt door een spookachtig kinderkoor. Ze reciteren sinistere gezangen die we maar beter vergeten voor we slapen gaan….

De geschiedenis is verstopt. Er zijn geen omwentelingen meer. Wat daar nog aan toe te voegen? Een voorstelling over vergeten en vergeven, over kennis en raadsels en het tekort aan verhalen.

Bernard Van Eeghem, theatermaker, beeldend kunstenaar, schrijver. In Sanglier komt het meer dan ooit allemaal samen.
** nominatie ‘beste performance’ voor de “prix de la critique 2012” **

De geschiedenis is verstopt. Er zijn geen omwentelingen meer. Wat daar nog aan toe te voegen? Een voorstelling over vergeten en vergeven, over kennis en raadsels en het tekort aan verhalen.

War of Fictions is een performance die bestaat uit een reeks “landschappen” die vorm krijgen door de aanwezigheid van 2 performers die bewegen in de imaginaire en fictieve ruimtes van het theater. De performers gaan door een reeks lichamelijke sensaties, gaande van extreme expressies, acties, figuren tot bewegingen die traag worden uitgevoerd waardoor een vreemde verhouding ontstaat tot de omringende ruimte, tijd, zwaartekracht, beeldspraak en sociale gedragingen.

War of Fictions is een performance die bestaat uit een reeks “landschappen” die vorm krijgen door de aanwezigheid van 2 performers die bewegen in de imaginaire en fictieve ruimtes van het theater. De performers gaan door een reeks lichamelijke sensaties, gaande van extreme expressies, acties, figuren tot bewegingen die traag worden uitgevoerd waardoor een vreemde verhouding ontstaat tot de omringende ruimte, tijd, zwaartekracht, beeldspraak en sociale gedragingen.

War of Fictions is een performance die bestaat uit een reeks “landschappen” die vorm krijgen door de aanwezigheid van 2 performers die bewegen in de imaginaire en fictieve ruimtes van het theater. De performers gaan door een reeks lichamelijke sensaties, gaande van extreme expressies, acties, figuren tot bewegingen die traag worden uitgevoerd waardoor een vreemde verhouding ontstaat tot de omringende ruimte, tijd, zwaartekracht, beeldspraak en sociale gedragingen.

LIGHT, MEDIUM en STRONG zijn aanvullende maar op zichzelf staande producties rond de dood. Ze maken deel uit van het traject X / Een oefening in verdwijnen, een intensief onderzoek omtrent het sterven in literatuur, wetenschap en ervaring. Het bracht makers Leentje Vandenbussche, Peter Aers en Tijs Ceulemans o.m. naar de palliatieve zorg, een crematieplaats in India en het sterfbed van een terminale zieke. Ze vertaalden hun ervaringen onder meer naar drie voorstellingen LIGHT, MEDIUM en STRONG die het publiek uitnodigen tot dialoog. De focus ligt bij de ene voorstelling op de intense beleving, bij een andere op een rationele analyse, maar alle drie zijn ze nieuwsgierig en vol compassie.

De geschiedenis is verstopt. Er zijn geen omwentelingen meer. Wat daar nog aan toe te voegen? Een voorstelling over vergeten en vergeven, over kennis en raadsels en het tekort aan verhalen.

Wallifornië wordt vaak beschreven als een moeilijk bereikbaar land, waar bossen nog welig groeien en het bier thuis spontaan uit de kraantjes vloeit. Talrijk zijn zij die menen dat ‘Wallifornië’ een naam is, afgeleid van het aards paradijs dat tijdens de overstromingen is vergaan. Prietpraat!

LIGHT, MEDIUM en STRONG zijn aanvullende maar op zichzelf staande producties rond de dood. Ze maken deel uit van het traject X / Een oefening in verdwijnen, een intensief onderzoek omtrent het sterven in literatuur, wetenschap en ervaring. Het bracht makers Leentje Vandenbussche, Peter Aers en Tijs Ceulemans o.m. naar de palliatieve zorg, een crematieplaats in India en het sterfbed van een terminale zieke. Ze vertaalden hun ervaringen onder meer naar drie voorstellingen LIGHT, MEDIUM en STRONG die het publiek uitnodigen tot dialoog. De focus ligt bij de ene voorstelling op de intense beleving, bij een andere op een rationele analyse, maar alle drie zijn ze nieuwsgierig en vol compassie.

The Artificial Nature Project is de laatste van vier creaties door Mette Ingvartsen waarin waarnemingen en sensaties uit de natuur geënsceneerd worden. De interesse om natuurfenomenen te fictionaliseren en in een choreografie om te zetten startte bij Ingvartsen met Evaporated Landscapes (2009), een performance-installatie zonder menselijke aanwezigheid, waarbij het podium gelaten wordt aan materialen zoals zeepbellen, schuim, mist, geluid, licht,..

LIGHT, MEDIUM en STRONG zijn aanvullende maar op zichzelf staande producties rond de dood. Ze maken deel uit van het traject X / Een oefening in verdwijnen, een intensief onderzoek omtrent het sterven in literatuur, wetenschap en ervaring. Het bracht makers Leentje Vandenbussche, Peter Aers en Tijs Ceulemans o.m. naar de palliatieve zorg, een crematieplaats in India en het sterfbed van een terminale zieke. Ze vertaalden hun ervaringen onder meer naar drie voorstellingen LIGHT, MEDIUM en STRONG die het publiek uitnodigen tot dialoog. De focus ligt bij de ene voorstelling op de intense beleving, bij een andere op een rationele analyse, maar alle drie zijn ze nieuwsgierig en vol compassie.

LIGHT, MEDIUM en STRONG zijn aanvullende maar op zichzelf staande producties rond de dood. Ze maken deel uit van het traject X / Een oefening in verdwijnen, een intensief onderzoek omtrent het sterven in literatuur, wetenschap en ervaring. Het bracht makers Leentje Vandenbussche, Peter Aers en Tijs Ceulemans o.m. naar de palliatieve zorg, een crematieplaats in India en het sterfbed van een terminale zieke. Ze vertaalden hun ervaringen onder meer naar drie voorstellingen LIGHT, MEDIUM en STRONG die het publiek uitnodigen tot dialoog. De focus ligt bij de ene voorstelling op de intense beleving, bij een andere op een rationele analyse, maar alle drie zijn ze nieuwsgierig en vol compassie.

The Artificial Nature Project is de laatste van vier creaties door Mette Ingvartsen waarin waarnemingen en sensaties uit de natuur geënsceneerd worden. De interesse om natuurfenomenen te fictionaliseren en in een choreografie om te zetten startte bij Ingvartsen met Evaporated Landscapes (2009), een performance-installatie zonder menselijke aanwezigheid, waarbij het podium gelaten wordt aan materialen zoals zeepbellen, schuim, mist, geluid, licht,..

LIGHT, MEDIUM en STRONG zijn aanvullende maar op zichzelf staande producties rond de dood. Ze maken deel uit van het traject X / Een oefening in verdwijnen, een intensief onderzoek omtrent het sterven in literatuur, wetenschap en ervaring. Het bracht makers Leentje Vandenbussche, Peter Aers en Tijs Ceulemans o.m. naar de palliatieve zorg, een crematieplaats in India en het sterfbed van een terminale zieke. Ze vertaalden hun ervaringen onder meer naar drie voorstellingen LIGHT, MEDIUM en STRONG die het publiek uitnodigen tot dialoog. De focus ligt bij de ene voorstelling op de intense beleving, bij een andere op een rationele analyse, maar alle drie zijn ze nieuwsgierig en vol compassie.

Welcome To the Jungle is een installatievoorstelling geïnspireerd door het fenomeen van global weirding, een term waarmee klimaatsdeskundigen de steeds onvoorspelbaarder wordende weersveranderingen benoemen.

Wallifornië wordt vaak beschreven als een moeilijk bereikbaar land, waar bossen nog welig groeien en het bier thuis spontaan uit de kraantjes vloeit. Talrijk zijn zij die menen dat ‘Wallifornië’ een naam is, afgeleid van het aards paradijs dat tijdens de overstromingen is vergaan. Prietpraat!

The Artificial Nature Project is de laatste van vier creaties door Mette Ingvartsen waarin waarnemingen en sensaties uit de natuur geënsceneerd worden. De interesse om natuurfenomenen te fictionaliseren en in een choreografie om te zetten startte bij Ingvartsen met Evaporated Landscapes (2009), een performance-installatie zonder menselijke aanwezigheid, waarbij het podium gelaten wordt aan materialen zoals zeepbellen, schuim, mist, geluid, licht,..

LIGHT, MEDIUM en STRONG zijn aanvullende maar op zichzelf staande producties rond de dood. Ze maken deel uit van het traject X / Een oefening in verdwijnen, een intensief onderzoek omtrent het sterven in literatuur, wetenschap en ervaring. Het bracht makers Leentje Vandenbussche, Peter Aers en Tijs Ceulemans o.m. naar de palliatieve zorg, een crematieplaats in India en het sterfbed van een terminale zieke. Ze vertaalden hun ervaringen onder meer naar drie voorstellingen LIGHT, MEDIUM en STRONG die het publiek uitnodigen tot dialoog. De focus ligt bij de ene voorstelling op de intense beleving, bij een andere op een rationele analyse, maar alle drie zijn ze nieuwsgierig en vol compassie.

Welcome To the Jungle is een installatievoorstelling geïnspireerd door het fenomeen van global weirding, een term waarmee klimaatsdeskundigen de steeds onvoorspelbaarder wordende weersveranderingen benoemen.

The Artificial Nature Project is de laatste van vier creaties door Mette Ingvartsen waarin waarnemingen en sensaties uit de natuur geënsceneerd worden. De interesse om natuurfenomenen te fictionaliseren en in een choreografie om te zetten startte bij Ingvartsen met Evaporated Landscapes (2009), een performance-installatie zonder menselijke aanwezigheid, waarbij het podium gelaten wordt aan materialen zoals zeepbellen, schuim, mist, geluid, licht,..

LIGHT, MEDIUM en STRONG zijn aanvullende maar op zichzelf staande producties rond de dood. Ze maken deel uit van het traject X / Een oefening in verdwijnen, een intensief onderzoek omtrent het sterven in literatuur, wetenschap en ervaring. Het bracht makers Leentje Vandenbussche, Peter Aers en Tijs Ceulemans o.m. naar de palliatieve zorg, een crematieplaats in India en het sterfbed van een terminale zieke. Ze vertaalden hun ervaringen onder meer naar drie voorstellingen LIGHT, MEDIUM en STRONG die het publiek uitnodigen tot dialoog. De focus ligt bij de ene voorstelling op de intense beleving, bij een andere op een rationele analyse, maar alle drie zijn ze nieuwsgierig en vol compassie.

The Artificial Nature Project is de laatste van vier creaties door Mette Ingvartsen waarin waarnemingen en sensaties uit de natuur geënsceneerd worden. De interesse om natuurfenomenen te fictionaliseren en in een choreografie om te zetten startte bij Ingvartsen met Evaporated Landscapes (2009), een performance-installatie zonder menselijke aanwezigheid, waarbij het podium gelaten wordt aan materialen zoals zeepbellen, schuim, mist, geluid, licht,..

Welcome To the Jungle is een installatievoorstelling geïnspireerd door het fenomeen van global weirding, een term waarmee klimaatsdeskundigen de steeds onvoorspelbaarder wordende weersveranderingen benoemen.

Sciencefictionwerken bieden ons inzicht in een mogelijke toekomstige beschaving via de avonturen van één van haar bewoners. Some use for your broken clay pots daarentegen, levert ons de basiscode die het leven van een imaginaire maatschappij regeert.

Wallifornië wordt vaak beschreven als een moeilijk bereikbaar land, waar bossen nog welig groeien en het bier thuis spontaan uit de kraantjes vloeit. Talrijk zijn zij die menen dat ‘Wallifornië’ een naam is, afgeleid van het aards paradijs dat tijdens de overstromingen is vergaan. Prietpraat!